Ένοχος!

 Ένοχος! Ένοχος, ήθελε να φωνάξει ο δικαστής στον κατηγορούμενο γιατι ειχε αρχίσει να βαριέται. Ο κατηγορούμενος βρισκόταν σε δύσκολη θέση. Ο δικός του δικηγόρος δεν ηταν τοσο καλοντυμένος και δεν χαμογελούσε οπως ο αλλος, ασε που ο χαρτοφυλακας του φαινόταν άδειος.

 Ειχε περάσει πολυ ωρα, δεν έβγαιναν στοιχεία για να υποστεί καμμιά ποινή αλλα άλλοθι δεν υπήρχε. Τον πίεζαν, οι ερωτήσεις που του έκαναν δεν ηταν πολλές αλλα ηταν επαναλαμβανόμενες, με διαφορετική σύνταξη και τόνο στην φωνη.

 "Αν οχι εσυ τότε ποιος;! Μα ειναι ένοχος σας λέω! Τον βλέπετε;! Ανέκφραστος, εχει αποδεκτή την μοίρα του! Για μια φορα στην ζωή του κανει κατι σωστό. Αν ειχε δίκιο θα αντιδρούσε... σωστα;"

 Η δίκη δεν τελείωσε με χειροπιαστά αποδεικτικά στοιχεία. Τελείωσε με επίκληση στο συναίσθημα, με πείσμα και αδιαφορία. Ο φίλος μας μπήκε φυλακή. Δεν ξαναμιλήσε ποτε. Δεν κέρδιζε με την ενέργεια που ειχε, δεν κέρδιζε με τα επιχειρήματα του, δεν κέρδιζε με τα λόγια του μιας και η φωνη του ηταν ενοχλητική. Η τύχη ποτε δεν ηταν το φόρτε του. Έτσι, το βούλωσε. Δεν θα κέρδιζε τιποτα ουτε με αυτόν τον τροπο, ομως τουλάχιστον θα σπαταλούσε λιγότερο σάλιο, δεν περίμενε τιποτα.

Παραδόθηκε.

Παραδόθηκε οπως ακριβως έκανε και στην δίκη. Πέρασε χρονια στο σκοτεινό κρύο κελί του φέρνοντας εικόνες απο εκείνη την στιγμή. Ανακάτευε τις σκηνές και σκεφτόταν διαφορετικές πλοκες.

"Πως θα τελείωνε άραγε ΑΝ...;"

Με τον ίδιο τροπο θα κατεληγε. Δεν ξερω πως και γιατι. Το δίκιο του δεν θα το έβρισκε σε καμμιά περίπτωση. Έχασε την μισή του ζωή σε ένα υγρό δωμάτιο. Άδικα. 

 Άδικα αλλα νόμιμα.