Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

ΠΕΘΑΙΝΕΙ


Πεθαίνει ο Παλιάτσος. Πάει Φεύγει στο διάολο. Λιώνει σαν παγωτό βανίλια στα χείλη μιας πριγκίπισσας που πάχυνε και δεν τη γουστάρει πια ο πρίγκιπας όμως αυτή τον έχει ανάγκη γιατί έχει ωραίο αμάξι και δεν μπορει να εμφανιστεί έτσι φτηνά για να βάψει τα νύχιά της αλα γαλλικά. 

 

Τώρα θα πρέπει να τα ξύσει στους πιο όμορφους πίνακες ζωγραφικής ανώνυμων ζωγράφων για να πάρουν χρώμα από τη βρώμια του πίνακα- λίγο μαύρο και μπορντό αφήνοντας γρατσουνιές και κοψίματα πάνω στους πίνακες βγάζοντας κάτι απο το αίμα τους κάνοντας τους βρικόλακες να αποκαλύπτονται, να μην μπορούν να κρυφτούν στο ήδη σκοτεινό φόντο της πόλης γεμάτο αμάξια αλλά και τσιγάρα θέτοντας ερωτήσεις στους βαριεστημένους ρωτώντας ποιος απο τους δυο καπνούς ειναι ο πιο βλαβερός για τον οργανισμό.

 

Λες και χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο απο εγκέφαλο, καρδιά, πνευμώνια και συκώτι μιας και οτιδήποτε αλλο εξυπηρετεί μόνο πρακτικούς σκοπούς. Λες και μπορούν να συνυπάρξουμε μαζί, λες και οι δράκοι πετάνε χρυσόσκονη, οι νεράιδες φωτιές και οι βασιλιάδες κανουν τους κλόουν να γελάνε. Κανείς δεν κάνει τους κλόουν να γελάνε.

Στην καλύτερη θα καταλήξουν ένα ντουετάκι. Θα χορεύουν, θα γελούν θα παλεύουν θα μαλώνουν και θα αυτοκτονούν ο καθένας με την σειρά του. Έλα ξεκίνα εσύ κ εγώ έρχομαι... Ραντεβού στον παράδεισο, στην κόλαση, στη νιρβάνα. Σαν σκατα τα έχετε κάνει κι έχω μπερδευτεί. Ζωή παζλ, ενα κομμάτι την ημέρα, τον μήνα, το λεπτό, το σύμπαν. Σιγά-σιγά θα ολοκληρωθεί μα σου σπάνε τα νευρα οταν η γάτα σου κρύβει τα κομμάτια ε; Ενοχλεί τώρα ε; Σπαστικό ε; ΞΕΡΩ ΞΕΡΩ.

Θα επιβιώσουν αυτοί που αποδέχτηκαν πως το πηγάδι τους ειναι άπατο και καθώς πέφτουν δε φοβούνται την πρόσκρουση. Αυτοί που ίσιωσαν το λυγισμένο τριαντάφυλλο και τελικά τους έλιωσε ένα δέντρο. Αυτοί που κολυμπούσαν μόνοι τους στη θάλασσα και χαλάρωναν με τη βροχή αλλα τους χτύπησε κεραυνός. Τι να το πεις; Ατυχία; Δεν σου παει η καρδιά. Η ποια; Ας σου παει τουλάχιστον το μυαλό... Το ποιο; Ας καταλήξουμε τουλάχιστον στο κρασί που έχει να λέει ιστορίες και σενάρια που δεν τελειώνουν αφού δημιουργούνται νέα σε καθε γουλιά. Γκλουπ, τικ τακ, ντουκ ντουκ, ντριν... ποιος ειναι εκει; Καμμιά απάντηση. Παλι λάθος. Κι άλλα λάθη; Αρνητικός βαθμός, πιο κρύο πεθαινεις και ας μην ήσουν ποτέ ζωντανός. Αν νόμιζες αλλιώς, έχεις ήδη χάσει.

Παλι έχασες; Τι ντροπή, δε βαρέθηκες να χάνεις; Έλα ηρέμησε λες και παίζουμε κανένα παιχνίδι... Μα πως... Παιδιά είμαστε; Κλείσαμε τα 18. Τουμπάρω τον κόσμο όλο αν θελήσω αλλα μ' αρέσει να είμαι εδώ κλειδωμένος στο κουτί μου. Να σκέφτεσαι έξω απο το κουτί για να μη με σκεφτείς ουτε στο ελάχιστο, όπως και να εχει επιπλέω.

Ανέβα πανω στο καλάμι σου, καβάλησε το, μοιαζει με σκούπα, κάνε τη μάγισσα αν εχεις την όρεξη μου. Πάρε την ασχήμια της και καν' την ομορφια. Γέλα όπως γελάει αυτη, γεμάτη πάθος και σου υπόσχομαι ότι θα χαμογελάσω και εγω. ΓΕΛΑ! Πρέπει να γελάσεις. ΓΕΛΑ ΣΟΥ ΛΕΩΩΩΩ. Ακομα και ψεύτικα. Σιγά το νέο. 

Δεν εχω νέα. Κακά μαντάτα στέλνει η ψευδαίσθηση. Συστημένα χωρίς γραμματόσημο αλλα με φιλιά απο το χάος και σφραγίδα απο κερί που έλιωνε όλο το βραδυ πανω απο κίτρινες σκισμένες σελίδες γεμάτες μουτζούρες, ποίηση της στιγμής και ασυναρτησίες που στέκουν μόνο για όσους βλέπουν στα μάτια σου γαλαξίες και στα χείλη γκρεμούς. Δε βρίσκονται όμως, γι' αυτό πεθαίνει ο Παλιάτσος. Για μια ματιά. Το αν αξίζει το ξέρει μόνο αυτός. 

Μη χτυπήσετε ακόμα το σφυρί κύριε δικαστα. Η υπόθεση δεν έχει κλείσει ακομα. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου