Η Φωτιά στο Λιμάνι

Κάθε φορά που ένα πλοίο πλησιάζει στο λιμάνι βρίσκομαι εκεί. Ο ήλιος μπορεί να καίει, το φεγγάρι το ίδιο.

Τα πλοία πετάνε τα σχοινιά τους για να δεθούν κι έπειτα λύνονται ξανά για να φύγουν πριν προλάβω να το συνειδητοποιήσω. Εικονικά δεσμά.

Νομίζω πως ακολουθούν το πιο φωτεινό αστέρι είτε αν αυτό φαίνεται είτε όχι.

Τα πλοία ανοίγουν το στόμα τους για να μιλήσουν δεκάδες πρόσωπα και για να καταβροχθίσουν άλλα τόσα. Πάντα κοιτάω προσεκτικά μήπως και βρίσκεσαι ανάμεσα τους όμως δε σε αντικρίζω.

Βρίσκομαι ένα σκαλοπάτι μακριά πριν εξαφανιστώ. Βρέθηκα ήδη πολλές φορές. Θα βρεθώ περισσότερες.

Και ξέρω πως αν κάνω ένα βήμα παρακάτω, θα χαθώ στον ορίζοντα μαζί με όσους άφησα τόσο ελπιδοφόρα να χαθούν. Και ο βρεγμένος αέρας θα μου δίνει αγκαλιές ανακούφισης καθώς κοιτάζοντας πίσω το λιμάνι θα λάμπει στη φωτιά του.

Από τότε τα ρολόγια θα κυλάνε αθόρυβα, κάθε ήχος θα είναι μουσική και κάθε χαμόγελο πραγματικό.

Μου λείπεις.

Το Βάρος της Απογοήτευσης

Φοβάμαι. Αυτή είναι η λέξη.

Δε θέλω να απογοητεύω, το σιχαίνομαι.

Αλλά θέλω να μείνω εδώ, να πάω εκεί, να ξεφύγω από την άλλη.

Πετάω σε μια θάλασσα που με πνίγει από μέσα. Όταν νυχτώνει και σηκώνεται η παλίρροια, η θάλασσα ξεχειλίζει από τα μάτια μου σαν να ήθελε να το κάνει καιρό τώρα.

Ξεχειλίζει σαν ένα ποτήρι μουχλιασμένο γάλα. Δεν είναι μακράς διαρκείας.

Ούτε αυτό, ούτε εγώ.

Τα έντομα μου φωνάζουν. Μου λένε πως δεν τα πάω καλά. Τους απαντάω πως το ξέρω.

Στα όνειρα μου βλέπω βέλη που καλύπτουν τον ουρανό, που κρύβουν τον ήλιο να πέφτουν προς το μέρος μου. Ανοίγω τα μάτια μου και ο ήλιος καίει ανελέητα.

Και καθώς σέρνομαι στο κρεβάτι μου γονατιστός, μια προσευχή που δεν έκανα ποτέ, νιώθω τους τοίχους του δωματίου να ξεφλουδίζουν, τη βρύση να στάζει, το μαξιλάρι να σκληραίνει.

Πάω και ξερνάω θαλασσινό νερό. Ευτυχώς δε με είδε κανένας.

Κάποιος με διέταξε να αναπνεύσω και ξέχασα πως γίνεται.

Οι λέξεις πληρώνονται. Γύρισα τη φόδρα από τις τσέπες να πληρώσω αλλά δεν είχα τσέπες.

Τι αρκεί όταν δεν αρκείς;

Γιατί λίγα δευτερόλεπτα πριν να πω το φτάνει, στραμπούλιξα το στομάχι μου και μπέρδεψα τα λόγια μου.

Απόψε επιπλέω.