Στον δικό μου κόσμο

 Δρόμο απο εδω. Βρήκα στο ξέφωτο ενα βιβλιο και μια πόρτα. Βασικα ηταν μια πόρτα-βιβλιο, ή ενα βιβλιο-πόρτα. Βιάστηκα να περασω και δεν διάβασα τις οδηγίες. Την βρήκα κλειστή. Καλα να πάθω. Τωρα θα τις διαβασω, μονο που αυτήν την γλώσσα δεν την ξερω. Αλλα κατάλαβα πανω-κατω μιας και ευτυχώς ή δυστυχώς τα λόγια μερικές φορές δεν έχουν σημασία.

  Το κλειδί ηταν απλό. Έπρεπε να σπρώξω αντί να τραβήξω. Και ετσι μπήκα. 

Μπήκα σε έναν κόσμο που μπορώ να τον ονομάσω όπως θελω εγω.

Μεγαλο κρίμα που μια ζωή αγνοώ τις ευκαιρίες που αυτη μου δίνει. 

Τα δέντρα γεμάτα μωβ φυλλα. 

Το χώμα πρασινωπό. 

Ο ουρανός μονιμο ηλιοβασίλεμα. 

Καθε βουνό ηταν ηφαίστειο.

 Και να μια ταμπέλα με τις οδηγίες. Μην ξέροντας ξανά την γλώσσα, εφήυβρα εκεινη την στιγμή την δικια μου. Η ταμπέλα έλεγε οτι εδω μπορείς να εισαι οποίος θες εσυ να εισαι. 

Δεν υπήρχε νόμιμο ή παράνομο.

Δεν υπήρχε σωστό ή λάθος. 

Δεν υπήρχε καλο ή κακό.

Υπήρχαν μονο οι επιλογές μου.

 Απο παντα μου άρεσαν τα μαγικά και απο παντα με εντυπωσίαζαν τα αστυνομικά, απο την μεριά του δολοφόνου αλλα και του ντέντεκτιβ. Με τραβούσε η τρέλα και η ασύλληπτη λογική. Ο ρομαντισμός και η προσπάθεια να εισαι λογικός ενώ πνίγεσαι απο τα συναισθήματα. Ανέκαθεν μου άρεσε το πρωτότυπο και το υπερβολικό. Το σουρεαλιστικό και το τρομακτικό. Τα παραμύθια, η τέχνη και ο έρωτας.

Έβλεπα διάφορα άτομα γύρω μου. 

Άλλοι όμορφοι, άλλοι έξυπνοι, άλλοι πλούσιοι, άλλοι γυμνασμένοι άλλοι ναρκωμένοι.

Όλοι τους φαίνονταν ευχαριστημένοι ζώντας στον παράδεισο τους.

Εγω ομως δεν μπορούσα να διαλέξω γιατι απλούστατα δεν μπορούσα να τα ειχα ολα σε τοσο ακραίο βαθμό. Θα έσπαγα και θα γινόμουν χίλια κομμάτια γιατι ενας ανθρωπος που τα θελει ολα, δεν παίρνει τιποτα. Θα θρυψαλωνόμουν καθώς δεν χωράνε τόσες αντιθέσεις σε ενα μονο άτομο.

 Επέλεξα να πασχίσω απο σύμπλεγμα πολλαπλής προσωπικότητας. 

Το πρόσωπο μου θα άλλαζε μαζι με τον χαρακτήρα μου.

Ενας απο τους εαυτούς μου θα έκανε τον δολοφόνο ενώ καποιο αλλο εγω μου θα τον έπιανε. Ενα κομμάτι μου θα έλιωνε απο έρωτα ενώ ενα αλλο μου κομμάτι θα κρατούσε την καρδια μου να μην σπάσει. Ενα μερος μου θα έκανε μαγικά, ενα αλλο θα χειροκροτούσε. Επιτελους, θα μπορούσα να ζήσω καθε πιθανή ζωή. Επιτελους δεν θα φοβόμουν να ρισκάρω.  Δεν θα φοβόμουν να πεθάνω γιατι θα ειχα ρεζέρβα εαυτο.

Ετσι λοιπον, μάζεψα τα κομμάτια μου και ήρθα να σε συναντήσω.

Το ελιξίριο της αγάπης

 Το φεγγαρι ηταν σχεδον γεμάτο. Η μάγισσα χτυπούσε ανυπόμονα το πόδι της στο έδαφος. Ολα ηταν έτοιμα. Αποψε θα γινόταν δικος της. Αποψε, οι ελιές στην τεράστια μύτη της δεν θα είχαν πια σημασια. Τα στραβά δόντια της θα έλαμπαν στα ματια του. Το σπαστικό γέλιο της θα γινόταν το αγαπημένο του τραγούδι ενώ το κλάμα της θα ηταν το κύκνειο άσμα του. 

 Η μικρή μου μάγισσα  άφησε το νερό στο καζάνι να βράσει στους εκατό βαθμούς.

Έπειτα πρόσθεσε αλάτι και κατι μπαχαρικά. Σιρόπι καραμέλας, μελάνι, στάχτη, αλκοολ, δάκρυα στεναχώριας μα και χαράς. Έσταξε λιγο αίμα κλείνοντας στα χερια της δυνατά σαν να κρατούσε την καρδια εκείνης, ετσι για το χρώμα. Μετα έκοψε μια τούφα απο τα μαλλιά της αιχμαλωτισμένης κοκκινομαλλας και τα τοποθέτησε με χάρη στις άκρες του καζανιού ακριβώς όπως μια σακουλιτσα τσάι.

 Ανακάτεψε και έγνεψε με το χέρι της για να μυρίσει καλυτερα.

Έλειπε το άρωμα. Η συνταγή δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί και η μάγισσα δεν μπορούσε να φτιάξει το ελιξίριο της αγάπης αν και το ειχε τοσο πολυ ανάγκη.

Δεν θα μπορούσε ποτε να κανει κανεναν πρίγκιπα να την ερωτευτεί. Της έλειπε το άρωμα, ο αέρας, η μυρωδιά. 

Ήξερε οτι ειχε χάσει. Πως μπορείς να νικήσεις κάποια που ειναι ερωτεύσιμη ακομα και χωρις να την κοιτάξεις.

Ενα ανάμεικτο συναίσθημα, απογοήτευσης και θυμού, πασπαλισμένο με αδικία και φθόνο. Ηταν τοσο κοντά μα ακομα μακριά. 

"Δεν ειμαι σαν τις άλλες μάγισσες", μονολογούσε αν και η φύση της την έσπρωχνε να βράσει τους πάντες ώστε να μην βράζει η ίδια μεσα της. Η λεξη "εκδίκηση" γυρνούσε στο μυαλό της σαν ενοχλητικό έντομο που δεν μπορούσε να ξεφορτωθεί.

Έπρεπε να πάρει μια απόφαση μιας και μπορούσε να εχει εκεινη τον τελευταίο λόγο.

Ειχε στα χερια της το όνειρο του πρίγκιπα και μπορούσε να το κομματιάσει στέλνοντας το στον υπνο του σε έκδοση εφιάλτη.

Αλλα ποιο το νόημα. Τι θα κέρδιζε πραγματικά. Δεν μπορείς να χάσεις κατι που ποτε δεν είχες. Κοίτα που δεν μπορει να περνάει παντα το δικό μας. Η μάγισσα τριγυρνούσε όλο το βραδυ συλλογισμένη και αναποφάσιστη. Ομως ο χρόνος ήρθε να δώσει την λύση. Ο ήλιος αρχισε να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα καθώς η φωτιά του καζανιού έσβηνε σιγά σιγά. 

Πήγε στο κλουβί και άνοιξε την πόρτα. Η αγαπημένη του πρίγκιπα βγήκε έξω και έτρεξε στο δάσος χωρις να βγάλει άχνα. 

 Δυστυχώς κανεις δεν εκτίμησε την μάγισσα εκείνη την νύχτα. Για εμένα, για εσενα και για όλους μια μάγισσα θα ειναι παντα μια μάγισσα. Κακιά και μίζερη.

Άρα αγαπητά μου παιδιά, γιατι το έκανε; 

Χωρις συμπέρασμα

 Πονάει το κεφαλι μου. Κανενα φάρμακο δεν θα με βοηθήσει. Το ξερω. Η ησυχία κανει θόρυβο. Διψάω αλλα το νερό δεν θα με ξεδιψάσει. Κρυώνω αλλα τα ρούχα δεν θα με ζεστάνουν. Εχω την ανάγκη να σου γραψω κατι αλλα το μελάνι απο μονο του δεν αρκεί. Θελω κρασί μα ακομα και το μπουκάλι ειναι άδειο- πόσο μάλλον εγω.

 Κοιτάω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη και προσπαθω να καταλάβω ποιο απο τα δυο ειναι ραγισμένο, ποιο απο τα δυο ειναι πιο γκρίζο. Ποιο ειναι το πραγματικό και ποιο το φανταστικό. Σουβλιες στον κρόταφο. Κάντε το να σταματήσει.

 Σας παρακαλώ.

 Ακούω λόγια στους θορύβους και τιποτα στα λόγια. Δεν βρίσκω τις σωστές λέξεις, γιατι σε μια συγκεκριμένη περίσταση το γενικό την παραγεμίζει. 

Ελα Μανώλη, σκέψου τις λέξεις, ίσως ετσι να φύγει ο πονοκέφαλος.

Ελα Μανώλη, προσπάθησε, κοπιασε, δούλεψε, περιεργασου τις οπτικές γωνιές γεμάτες ιστούς αράχνης. Κοιμησου ήρεμα Μανώλη. Αγκάλιασε τον εαυτο σου και αγαπά τον όπως δεν το έκανε ποτε κανεις.... ή καποιος.

 Νοσηρές σκεψεις... Πιο βλαβερές απο αναμενο τσιγάρο σε κλειστό δωμάτιο.

Ας μην ανοίξω το παράθυρο. Κανει κρύο έξω, ή μήπως έρχεται απο μεσα;

 Δεν βρίσκω τον κατάλληλο επίλογο.

Ανέκαθεν, καθε ολοκληρωμένη μου σκέψη κατέληγε σε κάποιο συμπέρασμα. Απόψε δεν τα κατάφερα. Και αφου δεν μπορώ να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα μπορώ τουλάχιστον να καταλάβω οτι τελικά οι σκεψεις μου δεν έχουν σκοπό.

Αν οι ίδιες μου οι σκεψεις δεν έχουν σκοπό, τοτε πως να έχουν για τους γύρω μου;

Δεν δακρύζω πια

 Δεν θα δακρύσω πια για εσενα. Μην παρεξηγηθείς, ειναι θέμα απρόσωπο.

Σσσς, ουτε δάκρυ. Για εσενα, για αυτόν, για αυτήν, για εμάς, για εσάς, για αυτους και παραδόξως, για εμένα.

 Δεν ειναι κακό να κανεις αναθεώρηση της εικόνας καθε ατόμου, καθε στιγμή που περνάει, κρατώντας βέβαια την βάση (το παρελθόν εννοώ για όποιον δε), δίνοντας προσοχή στις νέες πράξεις τους. Μην περιμένεις ομως τιποτα απο κανεναν.

Καθε σταγόνα που μπορει να κυλήσει απο το μάτι (δεν ξερω πως το ονομάζετε αυτο εσείς οι ρομαντικοί), θα ειναι σύσπαση συστήματος και οχι έκφραση συναισθημάτων.

Όλοι ειναι αναλώσιμοι ακομα και αν φύγει μαζι τους και η ταμπέλα τους είτε ειναι οικογένεια ειτε φίλοι.

Μην μου πείτε οτι δεν σέβομαι κανεναν.

Σέβομαι όποιον με σέβεται, χωρις να προσπαθεί να εμπνεύσει φόβο.

Οι κανόνες ειναι απλοί. Τα χαρτιά ίδια για όλους, καλα κομμένα και μοιρασμένα σωστά. 

Ειναι η σειρά σου, παίξε σωστά με όποια φύλλα και αν σου τύχουν.

Δεν ειναι δύσκολο να μπεις στην ζωή μου όπως δεν ειναι δύσκολο να σε πετάξω έξω με τις κλωτσιές και με την πόρτα μισοκλειστη για να σε δώ να φεύγεις με σκυμμένο το κεφάλι.

Συγγνώμη γείτονα, μου τελείωσε η ζάχαρη

Τι δρόμος ειναι να φτάσεις στην ευτυχία; Τιποτα μαλακιες. Στο επόμενο δωμάτιο ειναι. Πας να ανοίξεις την πόρτα αλλα σε κάποιους ειναι κλειδωμένη, σε αλλους καίει το πομολο. Σε αλλους η πόρτα βρίσκεται στο ταβάνι. Έτσι γκρεμίζουμε τοίχους. Άλλοι πάλι τους χτίζουν λες και η πόρτα τους θα ανοίξει. Και μπαμ! 

 Αλλο δωμάτιο. Χωρις καν πόρτα. Ουτε παράθυρα, ουτε τιποτα. Η πόρτα που κατάφερες να ανοίξεις κλείνει δυνατά πίσω σου ενώ ακούς την κλειδαριά να κανει το μεταλλικό κλικ στην άλλη μεριά της. Βαρας μια, δυο τρεις. Φωνάζεις λιγο. Σε ακούνε- δεν σε ακούνε. Τους νοιάζει- δεν τους νοιαζει. Κλαις δεν-κλαις. ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ αφου εισαι μόνος. Το δωμάτιο ειναι πολυ μεγάλο αλλα θα πας στην γωνία μήπως και σε αγκαλιάσει αυτη.

 Ακούς γέλια απο την άλλη πλευρά. Ακούς ηδονές, ακούς μεθυσια και γλυκά ξενύχτια. Ξαναχτυπάς την πόρτα αλλα δεν σε ακούνε, έχουν δυνατά την μουσική. Λες να το κανουν επίτηδες; Πιάνω την σπασμένη κιμωλία που είχα στην τσέπη μου και ζωγράφισα  μια πόρτα στον τοίχο. Την ανοίγω και βλεπω τα άτομα που γελούσαν. Αυτα δεν με είδαν. Ηταν τοσο χαρούμενα. Δεν ήθελα να τους ενόχλησω. Και έκλεισα την πόρτα.

Λόγια Σταράτα

 Η υπερβολή κανει καλο. Μην κρύβεσαι  πίσω απο τον αντίχειρα σου, εκφρασου.

Σε καθε σκέψη σου και πράξη σου με βάση το συναίσθημα σου, βγάλε την στην φόρα.

Εισαι θυμωμένος; Σπάσε τα ολα.

Εισαι στεναχωρημένος; Κλάψε ποτάμια.

Εισαι μπερδεμένος; Και γιατι δεν βλεπω ερωτηματικά πανω απο το κεφαλι σου;

Είσαι χαρούμενος; Χαμογέλα γαμω.

Εισαι ερωτευμένος; Τοτε θελω να δω τα ματια σου να λάμπουν.

Παν μέτρον αριστον ειπε ενας μάγκας αλλα πέτυχε λάθος εποχή.

Αγαπητέ, ο κόσμος δεν εχει διάθεση να σε αναλύσει, δεν θα ασχοληθεί, κανε του την κατάσταση πιο εύκολη και μην κουράζεις. 

Δείξε στο μέγιστο ο,τι νιώθεις.

Το να μένεις σιωπηλός δεν θα βγάλει πουθενά, η σιωπή σου θα περάσει απαρατήρητη.

Εισαι αλκοολικός; Ναρκομανής; Δείξε το να ξέρουμε όλοι αυτο που εισαι.

Δεν εισαι αρκετά όμορφος για να εισαι το κέντρο της προσοχής και ο χρόνος που θα εχεις ενώ σε ακούει καποιος θα ειναι λίγος.

Μην τον βάζεις να αποκρυπτογραφεί τα μισά σου λόγια.

Δείξε του με ένταση το που θες να καταλήξεις.

Το μυστήριο εχει νόημα μονο αν το κουτί κρύβει πραγματικά κατι μεσα.

Ασε τις έμμεσες προτάσεις, τις σπόντες και τις ψεύτικες υποσχέσεις.

Δείξε απο την πρώτη στιγμή ποιος εισαι και βγαλτους απο το μυαλό τις αμφιβολίες. Μην προσπαθείς να τους κανεις να χάσουν τον πολύτιμο τους χρόνο για το τιποτα.

Τέρμα οι μασημενες λέξεις, απο εδω και στο εξής, θελω μονο λόγια σταράτα. 

Φεύγω

Θα πάρω το δεύτερο τρένο γιατί το πολυ πρωί το τρέμω.

Δεν μ´αρέσει να ξυπνάω νωρίς μα πια δε θα με δεις.

Θα φτάσω σ´ενα μερος με βροχή και θα βγάλω μια κραυγή.

«Βροχή για την ώρα φτάνει, άσε τον κόσμο ν' αγιάνει».

Θα σύρω τους ενηλίκους απ' τα γραφεία, για να τους πω μια ιστορία. Το ουράνιο τόξο βγήκε και ΤΙ χαρά τους βρήκε.

«Στις άκρες του εχει καζάνια με χρυσό». Μα αυτοί εκαναν βουτιά στον εμετό. Πνίγηκαν οι βλάκες πάνω που θα έκαναν τους μάγκες.

Να κι ένα παιδί. Του έδωσα λίγη πλαστελίνη  και του είπα «έχεις την ευθύνη».

«Μα τα έκανες όλα λάθος», θα γκρίνιαζε ο κάθε γονιός με πάθος.

Φαντασία και υπερβολή, μια απροστάτευτη φυλακή.

Αχ γονιοί, μην ζητάτε δεύτερη ζωή. Ακόμα κι αν η κλεψύδρα έγινε βαριά και δεν τουμπάρει πια.

Και εσείς δεσποινίς, μην φύγετε πριν το ρολόϊ χτυπήσει τρεις.

Είστε τόσο καλη παρέα, σαν έναν καλό μονόλογο με μια ωραία θέα.

Δε θα ήθελα να απέχω αλλά ενδιαφέρον εγώ δεν έχω. Με εμπειρίες όλα θα αλλάξουν και τα νεύρα στην άκρη θα πετάξουν.

Γι' αυτό δώστε μου λίγο χρόνο και θα μας απαλλάξω απ' τον πόνο. Απ' τον πονοκέφαλο το πρωί μέχρι και την στεναχώρια την αυγή.

Να κοιμηθούμε αγκαλιά

 Η ώρα τρεις και ήξερα καλα πως ο ήλιος θα αργούσε να βγει όπως κανει άλλωστε καθε βραδυ. Το φεγγάρι απο την άλλη δεν με άφηνε να κοιμηθώ. Είτε γιατι έλαμπε είτε γιατι με κοιτούσε επίμονα. Δεν ηθελα να κλείσω τα παραθυρόφυλλα μιας και ήδη εχω κλειστεί στον εαυτο μου. Μου φτάνει αυτο.

 Σηκώθηκα νευριασμένος και σε πήρα τηλέφωνο.

Δεν μου απάντησες αλλα μεσα σε πέντε λεπτα χτυπησες το κουδούνι και βρέθηκες ξαφνικά μπροστά στα ματια μου.

"Δεν μπορώ να κοιμηθώ", μου ειπες.

"Το ξερω", σου απάντησα.

Προχώρησα προς το σαλόνι και έσυρα τον καναπέ έξω στο μπαλκόνι. Διέσχισα τον διάδρομο και έκλεισα τον διακόπτη σβήνοντας το φεγγάρι. Έπειτα άπλωσα τα χερια μου προς τον ουρανό και τράβηξα το πέπλο της νύχτας με τα κεντημένα αστέρια της επάνω. Εσυ ξαπλωσες στον καναπέ και εγω σε σκέπασα να μην κρυώνεις.

"Τωρα μπορώ να κοιμηθώ", μου ψυθηρισες.

" Και εγω", έγνεψα.

Αλλα ηταν ολα ψέμματα.

 Δεν έκλεισα βλέφαρο εκείνο το βραδυ, όπως και πολλα άλλα.

Ήταν γιατι ηθελα να σε δω να κοιμάσαι, με τα ίδια μου τα ματια.

Ήταν γιατι τελικά δεν ήρθες ποτέ.

Δεν θα πίστευα οτι μπορούσες να κοιμηθείς ακομα και αν μου το έλεγες εσυ η ίδια.

Όνειρα γλυκά με τις παραισθήσεις που σου δίνουν οι αϋπνίες σου.

Μονο σε αυτα μπορείς να τις μοιράζεσαι μαζι μου.