Φεύγω

Θα πάρω το δεύτερο τρένο γιατί το πολυ πρωί το τρέμω.

Δεν μ´αρέσει να ξυπνάω νωρίς μα πια δε θα με δεις.

Θα φτάσω σ´ενα μερος με βροχή και θα βγάλω μια κραυγή.

«Βροχή για την ώρα φτάνει, άσε τον κόσμο ν' αγιάνει».

Θα σύρω τους ενηλίκους απ' τα γραφεία, για να τους πω μια ιστορία. Το ουράνιο τόξο βγήκε και ΤΙ χαρά τους βρήκε.

«Στις άκρες του εχει καζάνια με χρυσό». Μα αυτοί εκαναν βουτιά στον εμετό. Πνίγηκαν οι βλάκες πάνω που θα έκαναν τους μάγκες.

Να κι ένα παιδί. Του έδωσα λίγη πλαστελίνη  και του είπα «έχεις την ευθύνη».

«Μα τα έκανες όλα λάθος», θα γκρίνιαζε ο κάθε γονιός με πάθος.

Φαντασία και υπερβολή, μια απροστάτευτη φυλακή.

Αχ γονιοί, μην ζητάτε δεύτερη ζωή. Ακόμα κι αν η κλεψύδρα έγινε βαριά και δεν τουμπάρει πια.

Και εσείς δεσποινίς, μην φύγετε πριν το ρολόϊ χτυπήσει τρεις.

Είστε τόσο καλη παρέα, σαν έναν καλό μονόλογο με μια ωραία θέα.

Δε θα ήθελα να απέχω αλλά ενδιαφέρον εγώ δεν έχω. Με εμπειρίες όλα θα αλλάξουν και τα νεύρα στην άκρη θα πετάξουν.

Γι' αυτό δώστε μου λίγο χρόνο και θα μας απαλλάξω απ' τον πόνο. Απ' τον πονοκέφαλο το πρωί μέχρι και την στεναχώρια την αυγή.