Να κοιμηθούμε αγκαλιά

 Η ώρα τρεις και ήξερα καλα πως ο ήλιος θα αργούσε να βγει όπως κανει άλλωστε καθε βραδυ. Το φεγγάρι απο την άλλη δεν με άφηνε να κοιμηθώ. Είτε γιατι έλαμπε είτε γιατι με κοιτούσε επίμονα. Δεν ηθελα να κλείσω τα παραθυρόφυλλα μιας και ήδη εχω κλειστεί στον εαυτο μου. Μου φτάνει αυτο.

 Σηκώθηκα νευριασμένος και σε πήρα τηλέφωνο.

Δεν μου απάντησες αλλα μεσα σε πέντε λεπτα χτυπησες το κουδούνι και βρέθηκες ξαφνικά μπροστά στα ματια μου.

"Δεν μπορώ να κοιμηθώ", μου ειπες.

"Το ξερω", σου απάντησα.

Προχώρησα προς το σαλόνι και έσυρα τον καναπέ έξω στο μπαλκόνι. Διέσχισα τον διάδρομο και έκλεισα τον διακόπτη σβήνοντας το φεγγάρι. Έπειτα άπλωσα τα χερια μου προς τον ουρανό και τράβηξα το πέπλο της νύχτας με τα κεντημένα αστέρια της επάνω. Εσυ ξαπλωσες στον καναπέ και εγω σε σκέπασα να μην κρυώνεις.

"Τωρα μπορώ να κοιμηθώ", μου ψυθηρισες.

" Και εγω", έγνεψα.

Αλλα ηταν ολα ψέμματα.

 Δεν έκλεισα βλέφαρο εκείνο το βραδυ, όπως και πολλα άλλα.

Ήταν γιατι ηθελα να σε δω να κοιμάσαι, με τα ίδια μου τα ματια.

Ήταν γιατι τελικά δεν ήρθες ποτέ.

Δεν θα πίστευα οτι μπορούσες να κοιμηθείς ακομα και αν μου το έλεγες εσυ η ίδια.

Όνειρα γλυκά με τις παραισθήσεις που σου δίνουν οι αϋπνίες σου.

Μονο σε αυτα μπορείς να τις μοιράζεσαι μαζι μου.