Τετάρτη 20 Μαΐου 2015

Στον δικό μου κόσμο


 Δρόμο απο εδω. Βρήκα στο ξέφωτο ενα βιβλιο και μια πόρτα. Βασικα ηταν μια πόρτα-βιβλιο, ή ενα βιβλιο-πόρτα. Βιάστηκα να περασω και δεν διάβασα τις οδηγίες. Την βρήκα κλειστή. Καλα να πάθω. Τωρα θα τις διαβασω, μονο που αυτήν την γλώσσα δεν την ξερω. Αλλα κατάλαβα πανω-κατω μιας και ευτυχώς ή δυστυχώς τα λόγια μερικές φορές δεν έχουν σημασία.

  Το κλειδί ηταν απλό. Έπρεπε να σπρώξω αντί να τραβήξω. Και ετσι μπήκα. 
Μπήκα σε έναν κόσμο που μπορώ να τον ονομάσω όπως θελω εγω.
Μεγαλο κρίμα που μια ζωή αγνοώ τις ευκαιρίες που αυτη μου δίνει. 

Τα δέντρα γεμάτα μωβ φυλλα. 
Το χώμα πρασινωπό. 
Ο ουρανός μονιμο ηλιοβασίλεμα. 
Καθε βουνό ηταν ηφαίστειο.

 Και να μια ταμπέλα με τις οδηγίες. Μην ξέροντας ξανά την γλώσσα, εφήυβρα εκεινη την στιγμή την δικια μου. Η ταμπέλα έλεγε οτι εδω μπορείς να εισαι οποίος θες εσυ να εισαι. 

Δεν υπήρχε νόμιμο ή παράνομο.
Δεν υπήρχε σωστό ή λάθος. 
Δεν υπήρχε καλο ή κακό.
Υπήρχαν μονο οι επιλογές μου.

 Απο παντα μου άρεσαν τα μαγικά και απο παντα με εντυπωσίαζαν τα αστυνομικά, απο την μεριά του δολοφόνου αλλα και του ντέντεκτιβ. Με τραβούσε η τρέλα και η ασύλληπτη λογική. Ο ρομαντισμός και η προσπάθεια να εισαι λογικός ενώ πνίγεσαι απο τα συναισθήματα. Ανέκαθεν μου άρεσε το πρωτότυπο και το υπερβολικό. Το σουρεαλιστικό και το τρομακτικό. Τα παραμύθια, η τέχνη και ο έρωτας.

Έβλεπα διάφορα άτομα γύρω μου. 
Άλλοι όμορφοι, άλλοι έξυπνοι, άλλοι πλούσιοι, άλλοι γυμνασμένοι άλλοι ναρκωμένοι.
Όλοι τους φαίνονταν ευχαριστημένοι ζώντας στον παράδεισο τους.
Εγω ομως δεν μπορούσα να διαλέξω γιατι απλούστατα δεν μπορούσα να τα ειχα ολα σε τοσο ακραίο βαθμό. Θα έσπαγα και θα γινόμουν χίλια κομμάτια γιατι ενας ανθρωπος που τα θελει ολα, δεν παίρνει τιποτα. Θα θρυψαλωνόμουν καθώς δεν χωράνε τόσες αντιθέσεις σε ενα μονο άτομο.

 Επέλεξα να πασχίσω απο σύμπλεγμα πολλαπλής προσωπικότητας. 
Το πρόσωπο μου θα άλλαζε μαζι με τον χαρακτήρα μου.
Ενας απο τους εαυτούς μου θα έκανε τον δολοφόνο ενώ καποιο αλλο εγω μου θα τον έπιανε. Ενα κομμάτι μου θα έλιωνε απο έρωτα ενώ ενα αλλο μου κομμάτι θα κρατούσε την καρδια μου να μην σπάσει. Ενα μερος μου θα έκανε μαγικά, ενα αλλο θα χειροκροτούσε. Επιτελους, θα μπορούσα να ζήσω καθε πιθανή ζωή. Επιτελους δεν θα φοβόμουν να ρισκάρω.  Δεν θα φοβόμουν να πεθάνω γιατι θα ειχα ρεζέρβα εαυτο.
Ετσι λοιπον, μάζεψα τα κομμάτια μου και ήρθα να σε συναντήσω.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου