Σάββατο 16 Μαΐου 2015

Χωρις συμπέρασμα



 Πονάει το κεφαλι μου. Κανενα φάρμακο δεν θα με βοηθήσει. Το ξερω. Η ησυχία κανει θόρυβο. Διψάω αλλα το νερό δεν θα με ξεδιψάσει. Κρυώνω αλλα τα ρούχα δεν θα με ζεστάνουν. Εχω την ανάγκη να σου γραψω κατι αλλα το μελάνι απο μονο του δεν αρκεί. Θελω κρασί μα ακομα και το μπουκάλι ειναι άδειο- πόσο μάλλον εγω.

 Κοιτάω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη και προσπαθω να καταλάβω ποιο απο τα δυο ειναι ραγισμένο, ποιο απο τα δυο ειναι πιο γκρίζο. Ποιο ειναι το πραγματικό και ποιο το φανταστικό. Σουβλιες στον κρόταφο. Κάντε το να σταματήσει.

 Σας παρακαλώ.

 Ακούω λόγια στους θορύβους και τιποτα στα λόγια. Δεν βρίσκω τις σωστές λέξεις, γιατι σε μια συγκεκριμένη περίσταση το γενικό την παραγεμίζει. 
Ελα Μανώλη, σκέψου τις λέξεις, ίσως ετσι να φύγει ο πονοκέφαλος.
Ελα Μανώλη, προσπάθησε, κοπιασε, δούλεψε, περιεργασου τις οπτικές γωνιές γεμάτες ιστούς αράχνης. Κοιμησου ήρεμα Μανώλη. Αγκάλιασε τον εαυτο σου και αγαπά τον όπως δεν το έκανε ποτε κανεις.... ή καποιος.

 Νοσηρές σκεψεις... Πιο βλαβερές απο αναμενο τσιγάρο σε κλειστό δωμάτιο.
Ας μην ανοίξω το παράθυρο. Κανει κρύο έξω, ή μήπως έρχεται απο μεσα;

 Δεν βρίσκω τον κατάλληλο επίλογο.

Ανέκαθεν, καθε ολοκληρωμένη μου σκέψη κατέληγε σε κάποιο συμπέρασμα. Απόψε δεν τα κατάφερα. Και αφου δεν μπορώ να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα μπορώ τουλάχιστον να καταλάβω οτι τελικά οι σκεψεις μου δεν έχουν σκοπό.
Αν οι ίδιες μου οι σκεψεις δεν έχουν σκοπό, τοτε πως να έχουν για τους γύρω μου;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου