Όλοι είμαστε όσο ανοιχτόμυαλοι όσο το επιτρέπει το κλειστό μυαλό μας.
Η ομορφιά υπάρχει παντού.
Η ασχήμια το ίδιο.
Εκεί που σταματάει το «εγώ» αρχίζει το «υπερεγώ».
Και τώρα που κάνω τα πάντα για εμένα είμαι εγωιστής.
Και τώρα που κάνω τα πάντα για όλους, θέλω να με κοιτάξετε.
Θέλω να με καταλάβεις και δε θέλω. Θέλω να είμαι διαφορετικός για να κλαίγομαι λίγο περισσότερο. Θα αισθανθώ άραγε ποτέ μοναδικός; Μοναδικός και μόνος.
Λες να γίνω μια μέρα ο μυστήριος πρωταγωνιστής;
Γέλασα στην καρέκλα του σκηνοθέτη με πλατό το κεφάλι μου.
Δε θα φανώ απόψε. Πρέπει κάτι να βρω.
Και.. CUT!
Υπέροχο.
