Το ραντεβού στον ψυχολόγο

 Πέρασα την πόρτα αφου χτύπησα πρώτα τρεις φορές και άκουσα "περάστε".

Μπήκα στο γραφείο ενός ατόμου με πέτρινο βλέμμα.

Ενός ατόμου που έδειχνε ενδιαφέρον χωρις να το εχει.

Ενός φίλου επι πληρωμή. Μου παραχώρησε την πιο αναπαυτική του καρέκλα.

Και εγω έκατσα έχοντας τα ιδρωμένα χερια ανάμεσα στα ποδια μου.

"Λοιπον, ποιο ειναι το προβλημα σας;", ρώτησε προβλεπόμενα.

"Δεν ξερω, θελω να μου το βρείτε εσείς", απάντησα πιο επιθετικά απο το επιθυμητό.

"Γιατι σκέφτηκατε να έρθετε σε εμένα;", ειπε ήρεμα και εγω προσπάθησα να μην δωσω την ίδια απάντηση. Για αυτο ξεκίνησα να λεω.

 -Δεν ξερω ποιο ειναι το προβλημα και ήλπισα να μου το λύσετε εσείς, αλήθεια, εκανα ερωτήσεις στον εαυτο μου που δεν θα μου τις ρωτούσατε ποτε. Κάθησα, κοίταξα ταβάνια, αστέρια, ηλιοβασιλέματα, ειδα όνειρα και εφιάλτες, υπνοβατησα και ονειροπόλησα αλλα παντα καταλήγω θυμωμένος. Ψάχνω να δω τι φταίει. Ψάχνω να δω τι συμβαίνει οταν ζηλεύω αυτο το κατι που δεν παιρνω έχοντας μοχθήσει για αυτο, ενώ υπάρχουν άλλοι που τους δίνεται απλόχερα χωρις καν να το εκτιμούν.

 -Ειστε αρκετά νεος για να σκέφτεστε ετσι και μερικές φορές η εφηβεία μπορει να...

 -Εφηβεία ειναι η διαδικασία στην οποία τα προβλήματα σου γίνονται συνήθεια λιγο πριν γίνεις ενήλικας και τα παρατήσεις ολα; Αυτο ειναι; Να συμβιβάζεσαι με τα προβλήματα για τα οποία δεν μπορείς να κανεις τιποτα για να τα λύσεις; Οταν πια επιτελους καταλαβαίνεις οτι δεν φταις εσυ, με ενα χαμογελο ερείπιο και με λόγο γεμάτο επιχειρήματα; Αν και ακομα και ετσι στα αυτιά των άλλων μοιάζουν δικαιολογίες οταν λες πως έπαιξες με τον καλύτερο δυνατό τροπο τα χαρτιά ενός πολυ κακού χεριού. Βγαίνω παντα τελευταίος. Δεν εχει σημασια το τι, που, πως και γιατι. Τελευταίος. 

-Φαινεται οτι ψάχνετε τον εαυτο σας και δεν μπορείτε να τον βρείτε. Έχετε φυλάξει ποτε ημερολόγιο; Βοηθάει. Σας θυμίζει τον εαυτο σας και την πρόοδο που κάνετε καθημερινά.

-Οχι. Δεν τα θελω τα ημερολόγια. Ο,τι αξίζει να μείνει το φυλάω στις σκεψεις μου, στις αναμνήσεις μου και στην καρδια μου. Όλες τις υπόλοιπες λεπτομέρειες τις βάζω για προσάναμμα.

-Ομως ειναι οι λεπτομέρειες στην ζωή που την θέτουν ιδιαίτερη.

-Και αυτο ειναι αλήθεια, υπάρχουν και οι σημαντικές λεπτομέρειες που θα μείνουν αλλα και αυτές που ποιος ξερει πως, γλίστρησαν και χωθηκαν στις γωνιές μου.

Ξερω ποιος ειμαι. Οι άλλοι δεν ξέρουν ποιος ειμαι. Ο καθένας για την πάρτη του έχοντας ομως το μαξιλαράκι τους να μην πονέσουν στην πτώση. Εγω εχω το πάτωμα.

-Νιώθετε μόνος;

-Σαν λουλούδι στη έρημο.

-Προσπαθήσατε να βρείτε καποιο άτομο να σας κρατήσει συντροφιά;

-Βρήκα ενα ακομα λουλούδι στη έρημο, νόμιζα οτι ήθελε την παρέα μου αλλα στην πραγματικότητα μου έπινε σιγά σιγά το λιγοστό νερό που μου ειχε απομείνει. Αυτο άνθιζε όσο περνούσε ο καιρός ενώ εγω μαράθηκα. Θέλησα να ειχα φύγει γρηγορότερα ομως ειχα τις ρίζες μου πολυ βαθιά.

-Ωραια λόγια. Ειστε απογοητευμένος απο τους ανθρώπους;

-Ναι, αν και δεν θα ήμουν αν έβρισκα άτομα να μου δώσουν κουράγιο και να μου πουν πως δεν ειναι ετσι. Δεν τα βρίσκω και τωρα πια δεν ξερω καν αν θέλουν να τα βρω. Οπότε ναι, ειμαι απογοητευμένος με μια ξεθωριασμένη ελπίδα στην τσέπη.

-Μου μιλήσατε για όνειρα, ποιο ηταν το τελευταιο σας όνειρο;

-Ηταν το γέλιο της. Σκέτος εφιάλτης.

-Μα το γέλιο ειναι χαρά. Πως μπορει να ειναι εφιάλτης.

-Ηταν εφιάλτης επειδή το γελιο ηταν το δικό της. Δεν της αξίζει να γελάει. Δεν πρέπει να ειναι χαρούμενη. Δεν ειναι σωστό να ειναι ευτυχισμένη. Ηταν ενα πολυ κακό όνειρο, γιατι μεσα απο ολο αυτο το μίσος που με έκανε να τρέφω για αυτήν με το γελιο της μου ψιθυρίζει "ερωτεύσουμε ξανά." Σιχαμένη μάγισσα.

-Πολυ ενδιαφέρον τα λόγια σας αλλα δυστυχώς ο χρόνος μας τελείωσε. Θέλετε να κλείσουμε ραντεβού την επόμενη βδομάδα;

-Οχι, τελείωσα εδω. Δεν ηθελα να με βοηθήσετε γιατι ξερω οτι δεν μπορείτε. Μόνος μου θα τα κανω ολα. Απλα ηθελα να διηγηθώ κάποια πραγματα σε κάποιον που να εχει λόγο να με ακούσει. Ελπίζω να έχετε την όρεξη να περιγράψετε κάποιες καταστάσεις και να μοιραστείτε κάποιες σκεψεις μου απο την δικια μου οπτική γωνία. Ευχαριστώ για τον χρονο σας.

-Πολυ καλα.

Σηκωθήκαμε. Βγήκαμε μαζι έξω στην αίθουσα αναμονής και αυτός αναστέναξε βαριά.

"Ας περάσει ο επόμενος".

Η Ζωή και οι ευχές της

Ενώ κρυβόταν απο τις φωτιές σε ενα απο τα περιβόλια του διαβολου, στην κοσμογωνία του γεμάτος φόβο και αυταπάρνηση, έτρεμε ακομα και ας έκανε στα ψέμματα οτι κουρνιαζε στου Κούκου την φωλιά. Ήξερε οτι δεν θα έβγαινε πουθενά και έκανε μια τελευταία ευχή. Είχε κανει άπειρες ευχές στο παρελθόν. Γεμάτες αποφασιστικότητα πείσμα και επανάσταση. 

Καμμια δεν πραγματοποιήθηκε. 

 Η τελευταία ευχή ομως ηταν πολυ διαφορετική απο τις υπόλοιπες.

Η τελευταία ευχή ειχε τον αντίθετο σκοπό όλων των άλλων.

Δεν ηταν οτι ειχε αλλάξει γνώμη. Ηταν οτι ήθελε να δοκιμάσει την ζωή.

Ειναι άσχημο να νομίζεις πως ξερεις πως θα τελειώσει και απλα δοκιμάζεις τον πιο αστείο τροπο, την πιο περίπλοκη διαδρομή, για να φτάσεις ομως παντα στον ιδιο προορισμό. Συμπαθητικό το οτι για να το καταφέρεις πρέπει να πατάς ενα βήμα την φορά. 

 Δεν μπορείς να πεις πως ηταν αδικία που η τελευταία ευχή πραγματοποιήθηκε.

Δεν μπορείς να κατηγορήσεις την Ζωή που σου έδωσε αυτο που ζητούσες στα θυμωμένα σου λόγια. Και αν με ρωτήσεις γιατι η ευχή πραγματοποιήθηκε αυτη τη φορά και γιατι οχι τόσα χρόνια τωρα, θα σου απαντούσα πως αυτη ετσι ειναι φτιαγμένη.

Η Ζωή ειναι παντοδύναμη.

Παντρεμένη με το Σύμπαν, κόρη της Φιλοπονιας και του Ουρανού, με τα παιδιά την Ομορφια και την Ασχήμια, και μην ρωτήσεις ποιο απο τα δυο αγαπάει πιο πολυ.

Μην την κατηγορήσεις. Δεν το περίμενε. Δεν ηταν έτοιμη για τόσες ευθύνες.

Να εισαι ευγνώμων που ασχολήθηκε μαζι σου ακομα και αν σε έκανε να γλιστρησεις και να πέσεις με τα μούτρα στο χάος. Κουράστηκε να προσπαθεί καταστρέφοντας τα παντα. Δώσε της χρονο και εχε υπομονή. Θα τα καταφέρει. Γιατι πολυ απλα αυτη δεν ειχε ποτε την ευκαιρία να κανει κάποια ευχή.

Και εσυ, πρόσεχε τι εύχεσαι.

Για ο,τι αξίζει

 Δεν θα διεκδικήσω τιποτα λιγότερο απο οτι μου αξίζει. Το γεγονός οτι δεν μπορώ να διεκδικήσω ουτε τα μισά απο οτι ψάχνω ειναι εμφανές. Εμφανές ειναι οτι δεν μπορώ να δωσω ολο μου τον εαυτο για να πάρω μονο μια δόση απο το οτιδήποτε.

 Ή ολα ή τιποτα λένε και δεν μπορώ να βρω που βρίσκονται τα ολα. Σηκώνω παπλώματα κοιτάω πανω σε γραφεία και πατους μπουκαλιών και βρίσκω απολύτως το τιποτα. Θα περιμενω. 

 Για εκείνο το ξεχωριστό, και μέχρι να φανεί θα κανω ψευτοπροσπαθιες για να μην φανώ πριγκίπισσα. Δεν θα ψάξω πια σε μέρη που τα παντα ειναι πνιγμένα. Θα ψάξω σε χαμόγελα, θα ψάξω στο ενδιαφέρον, θα ψάξω στην καλοσύνη, στην όρεξη, στην επιμονή, στην διάθεση, στο φιλότιμο, στην εκτίμηση και αφου πια διαβεβαιωθω πως δεν υπάρχει, χάνοντας τον πολύτιμο μου χρονο, θα τα καταφέρω.

  Θα καταφέρω να αγαπήσω εμένα πιο πολυ. 

 Απο τοτε που γεννήθηκα έγινα κολλητός με τον εαυτο μου. Ειναι ωραια γιατι με ξερει όπως δεν με ξερει κανεις άλλος. Και με αγαπάει, και θα τον αγαπήσω και εγω. 

Επιτελους θα πάρω αυτο που μου αξίζει και έλειπε.

Θα βρω τον εαυτο μου.

Η Κλεψύδρα

 Χάζευα τους κόκκους της κλεψύδρας καθώς αυτοι έπεφταν σιγά σιγά στο κατω μερος της.

Μελαγχολικά και ακατάπαυστα. Ηταν θέμα χρόνου. Το ενα μισό άδειαζε ενώ το αλλο γέμιζε.

Θύμιζε σχέσεις ανθρώπων. Αυτοι που δίνουν τους πολύτιμους "κόκκους" τους, στους αδειανους, μέχρι που τελικά οι ίδιοι μοιάζουν κενοί.

 Τραγική ειρωνία να θες να γυρίσεις τον χρονο πίσω, μιας και ηταν αυτός που σε κατέστρεψε εξαρχής. Ομως το κλείσιμο της τρύπας, του δεσμού μεταξύ των δυο, δεν ηταν η λύση.

Αυτο που έπρεπε να γίνει ειναι να βρεθεί καποιος να γυρίσει ανάποδα την κλεψύδρα.

 Ετσι, για πρώτη φορά, ο χρόνος, δεν θα ηταν πια εχθρός μα σύμμαχος.

Να παίρνεις καθε στιγμή που περνάει την καθε στάλα που δόθηκε άδικα και με τόση αφέλεια. Ηδονή. Αν ομως δεν βρεθεί αυτός ο ανθρωπος που θα καταφέρει να τουμπαρει την κλεψύδρα, θα αναγκαστώ να προχωρήσω σε ακραία μέτρα.

Θα αναγκαστώ να σπασω την κλεψύδρα.

Σε σκέφτομαι

Ξέχασε την.

Θα μου πως το εχεις κανει ήδη.

Δεν θα σε πιστέψεις.

Δεν θα σε πιστέψεις γιατι μόλις την σκέφτηκες.

Μόλις την σκέφτηκες και σου άλλαξε η διάθεση.

Και δεν ηταν μονο αυτη η στιγμή που το έκανες.

Συμβαίνει περισσότερο οταν βραδιάζει, το ξερω και κατανοώ απόλυτα.

Μην αισθάνεσαι αδύναμος που δεν μπορείς να την βγάλεις απο το μυαλό σου.

Πετάς κομμάτια της ζωής σου, δεν ειναι εύκολο.

Να θυμάσαι ομως πως οι αναμνήσεις ειναι που σου λείπουν.

Σκέψου τις αναμνήσεις που σιγά σιγά θα ξεθωριασουν.

Μα μην δώσεις ουτε ενα βήμα μπροστά σε κάποια που σε πηρε ξαφνικά τοσο πίσω.

Το "σε σκέφτομαι" δεν σημαίνει απαραίτητα "μου λείπεις".

Το "σε σκέφτομαι" ίσως να σημαίνει "Εύχομαι με όλη μου την καρδια να πάρεις αυτο που μου έδωσες".

Θα ήθελες να πάρεις πίσω αυτο που έδωσες;