Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

Το ραντεβού στον ψυχολόγο


 Πέρασα την πόρτα αφου χτύπησα πρώτα τρεις φορές και άκουσα "περάστε".
Μπήκα στο γραφείο ενός ατόμου με πέτρινο βλέμμα.
Ενός ατόμου που έδειχνε ενδιαφέρον χωρις να το εχει.
Ενός φίλου επι πληρωμή. Μου παραχώρησε την πιο αναπαυτική του καρέκλα.
Και εγω έκατσα έχοντας τα ιδρωμένα χερια ανάμεσα στα ποδια μου.

"Λοιπον, ποιο ειναι το προβλημα σας;", ρώτησε προβλεπόμενα.
"Δεν ξερω, θελω να μου το βρείτε εσείς", απάντησα πιο επιθετικά απο το επιθυμητό.
"Γιατι σκέφτηκατε να έρθετε σε εμένα;", ειπε ήρεμα και εγω προσπάθησα να μην δωσω την ίδια απάντηση. Για αυτο ξεκίνησα να λεω.

 -Δεν ξερω ποιο ειναι το προβλημα και ήλπισα να μου το λύσετε εσείς, αλήθεια, εκανα ερωτήσεις στον εαυτο μου που δεν θα μου τις ρωτούσατε ποτε. Κάθησα, κοίταξα ταβάνια, αστέρια, ηλιοβασιλέματα, ειδα όνειρα και εφιάλτες, υπνοβατησα και ονειροπόλησα αλλα παντα καταλήγω θυμωμένος. Ψάχνω να δω τι φταίει. Ψάχνω να δω τι συμβαίνει οταν ζηλεύω αυτο το κατι που δεν παιρνω έχοντας μοχθήσει για αυτο, ενώ υπάρχουν άλλοι που τους δίνεται απλόχερα χωρις καν να το εκτιμούν.

 -Ειστε αρκετά νεος για να σκέφτεστε ετσι και μερικές φορές η εφηβεία μπορει να...

 -Εφηβεία ειναι η διαδικασία στην οποία τα προβλήματα σου γίνονται συνήθεια λιγο πριν γίνεις ενήλικας και τα παρατήσεις ολα; Αυτο ειναι; Να συμβιβάζεσαι με τα προβλήματα για τα οποία δεν μπορείς να κανεις τιποτα για να τα λύσεις; Οταν πια επιτελους καταλαβαίνεις οτι δεν φταις εσυ, με ενα χαμογελο ερείπιο και με λόγο γεμάτο επιχειρήματα; Αν και ακομα και ετσι στα αυτιά των άλλων μοιάζουν δικαιολογίες οταν λες πως έπαιξες με τον καλύτερο δυνατό τροπο τα χαρτιά ενός πολυ κακού χεριού. Βγαίνω παντα τελευταίος. Δεν εχει σημασια το τι, που, πως και γιατι. Τελευταίος. 

-Φαινεται οτι ψάχνετε τον εαυτο σας και δεν μπορείτε να τον βρείτε. Έχετε φυλάξει ποτε ημερολόγιο; Βοηθάει. Σας θυμίζει τον εαυτο σας και την πρόοδο που κάνετε καθημερινά.

-Οχι. Δεν τα θελω τα ημερολόγια. Ο,τι αξίζει να μείνει το φυλάω στις σκεψεις μου, στις αναμνήσεις μου και στην καρδια μου. Όλες τις υπόλοιπες λεπτομέρειες τις βάζω για προσάναμμα.

-Ομως ειναι οι λεπτομέρειες στην ζωή που την θέτουν ιδιαίτερη.

-Και αυτο ειναι αλήθεια, υπάρχουν και οι σημαντικές λεπτομέρειες που θα μείνουν αλλα και αυτές που ποιος ξερει πως, γλίστρησαν και χωθηκαν στις γωνιές μου.
Ξερω ποιος ειμαι. Οι άλλοι δεν ξέρουν ποιος ειμαι. Ο καθένας για την πάρτη του έχοντας ομως το μαξιλαράκι τους να μην πονέσουν στην πτώση. Εγω εχω το πάτωμα.

-Νιώθετε μόνος;

-Σαν λουλούδι στη έρημο.

-Προσπαθήσατε να βρείτε καποιο άτομο να σας κρατήσει συντροφιά;

-Βρήκα ενα ακομα λουλούδι στη έρημο, νόμιζα οτι ήθελε την παρέα μου αλλα στην πραγματικότητα μου έπινε σιγά σιγά το λιγοστό νερό που μου ειχε απομείνει. Αυτο άνθιζε όσο περνούσε ο καιρός ενώ εγω μαράθηκα. Θέλησα να ειχα φύγει γρηγορότερα ομως ειχα τις ρίζες μου πολυ βαθιά.

-Ωραια λόγια. Ειστε απογοητευμένος απο τους ανθρώπους;

-Ναι, αν και δεν θα ήμουν αν έβρισκα άτομα να μου δώσουν κουράγιο και να μου πουν πως δεν ειναι ετσι. Δεν τα βρίσκω και τωρα πια δεν ξερω καν αν θέλουν να τα βρω. Οπότε ναι, ειμαι απογοητευμένος με μια ξεθωριασμένη ελπίδα στην τσέπη.

-Μου μιλήσατε για όνειρα, ποιο ηταν το τελευταιο σας όνειρο;

-Ηταν το γέλιο της. Σκέτος εφιάλτης.

-Μα το γέλιο ειναι χαρά. Πως μπορει να ειναι εφιάλτης.

-Ηταν εφιάλτης επειδή το γελιο ηταν το δικό της. Δεν της αξίζει να γελάει. Δεν πρέπει να ειναι χαρούμενη. Δεν ειναι σωστό να ειναι ευτυχισμένη. Ηταν ενα πολυ κακό όνειρο, γιατι μεσα απο ολο αυτο το μίσος που με έκανε να τρέφω για αυτήν με το γελιο της μου ψιθυρίζει "ερωτεύσουμε ξανά." Σιχαμένη μάγισσα.

-Πολυ ενδιαφέρον τα λόγια σας αλλα δυστυχώς ο χρόνος μας τελείωσε. Θέλετε να κλείσουμε ραντεβού την επόμενη βδομάδα;

-Οχι, τελείωσα εδω. Δεν ηθελα να με βοηθήσετε γιατι ξερω οτι δεν μπορείτε. Μόνος μου θα τα κανω ολα. Απλα ηθελα να διηγηθώ κάποια πραγματα σε κάποιον που να εχει λόγο να με ακούσει. Ελπίζω να έχετε την όρεξη να περιγράψετε κάποιες καταστάσεις και να μοιραστείτε κάποιες σκεψεις μου απο την δικια μου οπτική γωνία. Ευχαριστώ για τον χρονο σας.

-Πολυ καλα.

Σηκωθήκαμε. Βγήκαμε μαζι έξω στην αίθουσα αναμονής και αυτός αναστέναξε βαριά.

"Ας περάσει ο επόμενος".




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου