Αν

 Αν οι σκέψεις μου ηταν φωνές θα έμενες κουφή ακούγοντας το όνομα σου. Αν είχα δυο γουλιες ακομα θα ευχόμουν να ηταν δυο σταγόνες κρασι απο τα χείλη σου. Αν είχα ακομα μια λέξη να ακούσω απο εσενα, δεν θα ήθελα να ηταν λέξη μα το γέλιο σου.

 Αν είχα λιγο περισσότερο εαυτό θα στον έδινα και αυτόν. Και αν δεν σου έφτανε αυτο θα ηταν κατανοητό.

 Αν αυτο το... θα το ονομάσω απόπειρα ποίησης, κατι σαν αυτα τα πεζά που μισώ τοσο, θα ειχες δίκιο αν με κοροΐδευες αλλα το κρίμα είναι ότι τις τελευταίες μέρες κρατάω περισσότερες ωρες το στυλό απο τις ωρες που σε σκέφτομαι. Και πίστεψε με, σε σκέφτομαι πολυ...

 Νιώθω βαρετός. Ότι λέω τα ίδια και τα ίδια. Δεν ξερω αν είναι αλήθεια ή απλα αν λείπεις εσυ για να μου πεις ότι ειμαι εντάξει. Τελος παντων, πως λήγουν συνήθως τέτοια ποιήματα; Α ναι. Υπομονή...