Γύρισα σπίτι, έπιασα ακουστική κιθαρα και αρχίσα να χτυπάω τις χορδές δυνατά. Άλλαζα συγχορδίες. Άρχισα να φωνάζω δυνατά αυτο που σκεφτόμουν, ο,τι δεν σκεφτόμουν. Ο,τι δεν είπα ενώ έπρεπε να το είχα πει.
Οι ομοικαταληξιες έβγαιναν εύκολα, ο τόνος δεν υπήρχε ή δεν τον πρόσεχα. Μακάρι να είχα κάποιον να γράψει αυτα που φώναζα, μακάρι να τα θυμώνουν όπως μίλησα την πρώτη φορά ώστε να τα αποτυπώσω σε εσένα αγαπητό ημερολόγιο.
Να τα θυμάμαι για παντα, για να τα τραγουδάω για παντα...
Να μου θυμίζω τι σημαίνει θλίψη και θυμός. Υπάρχει άραγε λεξη για τον συνδυασμό αυτών των δυο συναισθημάτων; Να την επινοήσω εγω ή δεν θα με αφήσουν;
Αφήστε με μια φορά να κανω αυτο που θελω. Αν άκουγαν αυτα που ούρλιαζα θα με είχαν γεμίσει αγκαλιές, φιλια, ποτά, τσιγάρα, μαξιλάρια, φωτιές και κουβέρτες.
Οχι ομως, κανεις, εκει. Ενα μονο απαλό χτύπημα στην πλάτη απο την Μοναξιά.
Αν γυρνούσα, ήξερα οτι θα την έβλεπα φάτσα φορά, πανέμορφη.
Με κόκκινο κραγιόν, κόκκινο φόρεμα, κόκκινα τακουνια αλλά πουτανα γεμάτη κόκκινες πληγές. Αν και δεν γύρισα ποτε να την δω ήξερα πως χαμογελούσε, σχεδόν γλυκά. Δεν την φαντάζομαι έτσι..... Έτσι ειναι.
Και πάνω που είχα αρχίσει να νοιωθω ποιητης, η αδελφή μου μπαίνει στο δωμάτιο.
Τελειώνεις με αυτές τις βλακείες ή δεν θα με αφήσεις να διαβάσω ποτε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου