Κρύος ιδρώτας, ανατριχίλες, ταχυκαρδια με αρυθμία και ανάγκη να μείνεις σιωπηλός ή να ουρλιαξεις στο ύψος της φωνής σου. Τρεμεις, πλυμμυριζεσαι απο ενέργεια αλλα δεν μπορείς να κουνηθεις. Φόβοι. Άτιμοι. Υπάρχουν παντού. Πραγματικά παντού. Ειναι απίστευτο. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατι ζούμε στο άγχος. Αλλα δεν ειναι όλοι οι φόβοι ίδιοι.
Εκανα μια βόλτα στον δρόμο. Άκουσα για ενα αγόρι που φοβάται λεει να της μιλήσει. Άκουσα για μια γυναίκα λεει που φοβόταν να πάρει το μετρό μετά τις εννιά. Άκουσα εκείνο το παιδι που φοβόταν οτι δεν θα μπορέσει να κανει ποτε φίλους. Άκουσα για γονείς που φοβόντουσαν να στείλουν το παιδι τους σε δημόσιο σχολειό... Αυτα ακούστηκαν σε μια δεκάλεπτη βόλτα. Φαντάσου πόσοι φόβοι δεν διατυπώνονται. Φαντάσου για εκείνους που υποτηθεται οτι εξαφανίστηκαν επειδή μεγάλωσαμε. Πως νιώθεις στο σκοτάδι;
Κανεις δεν φοβάται το σκοτάδι. Φοβάται αυτο που κρύβει μεσα του. Τι κρύβει; Τιποτα συνήθως. Μπορει και τα παντα. Μπορει ο φόβος για το σκοτάδι να μας εχει μείνει απο την προϊστορία όπου το σκοτάδι έκρυβε όντως κινδύνους. Αλλα τωρα; Θα ένιωθα πιο ήρεμος αν τα παιδιά ηταν επίσης ηρεμα στην παρουσία του. Γιατι ολα τα παιδιά φοβούνται το σκοτάδι και τι βλέπουν απο όσα δεν βλέπουμε εμείς; Τόσα μας έχουν αφηγηθει. Αλλα ελπίζουμε στο οτι η φαντασία τους καλπάζει. Περίεργο, γιατι η φαντασία βασίζεται στην λογική η οποία τους λείπει. Ειναι τυχαίο πως αυτο το συναίσθημα αυξάνεται τοσο πολυ οταν μένουμε μόνοι μας;
Αλλα μην φοβάσαι, ειμαι εδω. Εκτός και αν φοβάσαι εμένα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου