Ακολουθώντας τον Ήλιο

Είπα στους δικούς μου ότι δε θα γυρίσω απόψε σπίτι.

Θα ακολουθήσω τον ήλιο.

Ένα σπουργίτι χτυπούσε το πέτρινο σκαλοπάτι πεινασμένο.

Το επόμενο σκαλί ήταν γεμάτο ψίχουλα.

Δεν το ανέβηκε. 

Μπορούσε να πετάξει. 

Δεν πέταξε.

Δε θέλω να είμαι σπουργίτι.

Εγώ θα ανέβω όλα τα σκαλοπάτια. Όταν τελειώσουν θα χτίσω κι άλλα.

Θα τα ανέβω κι αυτά. Θα φτιάχνω εκείνα κι εμένα.

Μόνο εγώ μπορώ να με φτιάξω.

Μαμά δε φεύγω. Ανεβαίνω.

Θα πάω στο φως.

Και ξέρω, θα είναι κουραστικό.

Έχεις όμως ιδέα πόσο ωραία θα είναι εκεί πάνω;

Παρησύχασε

Η απόδειξη ότι τίποτα δεν κρατάει στο χρόνο καθρεφτίζεται στα δακρυσμένα μάτια Παριζιάνων. Τα σώματα μας είναι ναοί, με ιστορίες και εμπειρίες, λεπτά σκαλισμένα και με κόπο, εύθραυστα και πελώρια.

Πέφτουν σε μια στιγμή. 

Όσος περισσότερος κόπος και εμπειρία τόσο μεγαλύτερο το κρίμα.

Και όταν πια σηκωθούμε, που θα σηκωθούμε, θα είμαστε διαφορετικοί. Αλλιώτικοι και όχι αλλοιωμένοι για να πούμε πως κάναμε κάτι. Θα το βαφτίσουμε εξέλιξη.

Γιατί αν δεν προχωράμε οι σκιές θα μας καλύψουν. Τα χλωρά φύλλα θα σαπίσουν και θα μουχλιάσουν κι εμάς με τη σειρά μας. Ήταν αυτά που θέλαμε, τώρα δεν μπορούμε γιατί δεν μπορούν ούτε αυτά.

Οι πέτρινοι φρουροί θυμώνουν, έχουν πάψει να στεναχωριούνται. Το σωστό είναι σωστό μόνο στο μυαλό μας. Σας καταλαβαίνω αλλά δε με νοιάζει.

Τώρα οι ταινίες, οι φαντασίες, έχουν τον πρώτο λόγο. Όλα είναι πιθανά και δεν μπορείς να αφήσεις τίποτα στην τύχη. Ούτε μπορείς να την κάνεις να μη χώνει τη μύτη της στα σχέδια σου γιατί τα σχέδια σου δεν αφορούν μονάχα εσένα.

Ένα πράγμα είναι βέβαιο, ότι τίποτα δεν είναι.

  

Ανοίγοντας τις Πύλες

Θα εθελοτυφλώ τόσο ώστε να δημιουργώ τον δικό μου κόσμο στον δικό σας.

Τα λόγια μου θα είναι τόσο πλούσιες ασυναρτησίες που θα αποκτούν νόημα, γεμάτα προοπτικές και σεισμούς που θα ρίχνουν κάθε καλοφτιαγμένο πυλώνα που με τόσες βάσεις και υπομονές που με τόσο χρόνο χτίστηκαν από εμάς για εμάς.

Και στη βασική ερώτηση- “ποιος χέστηκε;’ η απάντηση που όλοι περιμένουμε είναι “κανένας’’ αλλά το απόλυτο είναι λάθος- όπως και τόσα άλλα. Και έτσι, σίγουρα και μάλλον, το “κανένας’’ τελικά είναι “έστω κι ένας”- απλά μαθηματικά- τότε κάτι βγαίνει από εκεί.

Τα αμπελοφιλοσοφικά ντιμπέιτ θνητών θα ξυπνήσουν επανάσταση ψυχής και όλες μας οι χαραματιές θα λάμψουν για να σβήσουν το σκοτάδι του μικρού δωμάτιου στο μυαλό μας. Οι ιδέες θα είναι το πραγματικό οξυγόνο, ίσως το ονομάσω βασικογόνο. Για εμένα είναι απαραίτητο. Τα υπόλοιπα είναι για συντήρηση.

Όταν τα καταφέρω- που θα τα καταφέρω, θα γίνω αυτό που ήθελα να είμαι. Με προσαρμοσμένη ηθική, εγώ με τον εαυτό μου κι εσύ με τον δικό σου, με τη δική μου τρέλα και τη δική σου λογική, θα δημιουργήσουμε το πρώτο είδος μαγείας που θα μπορεί να καταγραφτεί μόνο από εμένα κι εσένα.

Μωβ φούσκες και φωτιές θα πηγάζουν από πράσινη λάβα που θα στεγνώνει τα δάκρυα των ανθρώπων που δε θυμούνται πια γιατί κλαίνε. Τα βαθύτερα φαράγγια και οι σκοτεινότερες άβυσσοι θα είναι σίγουρα απύθμενα. Τα “δεν ξέρω” δε θα πονάνε πια γιατί θα μπορούμε να ξέρουμε.

Λοιπόν, οι πύλες δε ανοίξουν μόνες τους.

             

Ξεκινάμε;

Τα Ποντίκια

Δεν μπορούμε να έχουμε μια απάντηση σε όλα.

Τα “δεν ξέρω” με πονάνε.

Θέλω να καταλαβαίνω μα δεν μπορώ.

Και ο χρόνος κάνει τα δικά του και τα “γιατί” γίνονται

περισσότερα και όσο πιο κοντά φτάνω,

τόσο πιο πίσω καταλήγω.

Τρωκτικά σκάβουν το στομάχι μου και τώρα τα νιώθω στο λαιμό μου.

Είναι μια κούραση που ο ύπνος δεν τη διώχνει.

Τόσο νωρίς για να μιλάω έτσι.

Χασμουρήθηκε ο χρόνος, χαμογέλασε η σύμπτωση

και το πεπρωμένο κοιτάζει τα χαρτιά του.

Τι να πρωτοπώ, φοβάμαι να μιλήσω.

Μετά το “μαμά” ήταν το “καλά’’ και το “εντάξει”.

Τα υπόλοιπα δημιουργούν ιστορίες.

Μισοκαπνισμένα κεφάλαια πεταμένες σε γωνίες του στρογγυλού νου μου.

Να κάτσω να σκεφτώ.

Για αλλαγή.

Εξήγησα αρκετά για σήμερα.

Λέω καληνύχτα γιατί το σήμερα έγινε απόψε κι έκλεισα το στόμα.

Ο κόσμος φοβάται τα ποντίκια.

Τα Παιχνίδια

Δε μεγαλώσαμε ποτέ.

Ακόμα αρέσουν τα παιχνίδια.

Ακόμα παίζουμε κυνηγητό.

Πιάσε με αν μπορείς και στο τέλος φίλα με.

Αλλιώς κρύψου. Παλιό αγαπημένο.

Με κανόνες ελλιπείς.

Εσύ πότε σταματάς να ψάχνεις;

Και όταν τα λόγια και τα βλέμματα δεν είναι σταράτα

τότε η κολοκυθιά είναι η μόνη διέξοδος.

Οι σαρκώδεις πινιάτες κρύβουν μέσα τους τα νοστιμότερα γλυκά

μα τα δεμένα μάτια τα κάνουν όλα δυσκολότερα.

Κι έτσι παίζω σκοτεινό δωμάτιο, με τον εαυτό μου,

καιρό τώρα. Χτυπώ παντού, χάνω πράγματα

μα κερδίζω μελανιές. Τώρα ακόμη μαθαίνω. 

Μα όταν πια αδίκως χάνουμε, να πάμε να κλαυτούμε,

να βρούμε παρηγοριά σε τυχαίες αγκαλιές και οινοπνευματώδη μπιμπερό.

Τα αίματα, οι λάσπες και τα χώματα ήταν

πάντοτε και άλλωστε μέρος του βρωμικού μυαλού μας.

Στην τελική ίσως να νυστάζουμε.

Για αυτό και τόση γκρίνια.

Στην τελικότερη, ίσως να κοιμόμασταν εξαρχής.

Θέλεις ακόμα να παίξουμε;