Τα Ποντίκια

Δεν μπορούμε να έχουμε μια απάντηση σε όλα.

Τα “δεν ξέρω” με πονάνε.

Θέλω να καταλαβαίνω μα δεν μπορώ.

Και ο χρόνος κάνει τα δικά του και τα “γιατί” γίνονται

περισσότερα και όσο πιο κοντά φτάνω,

τόσο πιο πίσω καταλήγω.

Τρωκτικά σκάβουν το στομάχι μου και τώρα τα νιώθω στο λαιμό μου.

Είναι μια κούραση που ο ύπνος δεν τη διώχνει.

Τόσο νωρίς για να μιλάω έτσι.

Χασμουρήθηκε ο χρόνος, χαμογέλασε η σύμπτωση

και το πεπρωμένο κοιτάζει τα χαρτιά του.

Τι να πρωτοπώ, φοβάμαι να μιλήσω.

Μετά το “μαμά” ήταν το “καλά’’ και το “εντάξει”.

Τα υπόλοιπα δημιουργούν ιστορίες.

Μισοκαπνισμένα κεφάλαια πεταμένες σε γωνίες του στρογγυλού νου μου.

Να κάτσω να σκεφτώ.

Για αλλαγή.

Εξήγησα αρκετά για σήμερα.

Λέω καληνύχτα γιατί το σήμερα έγινε απόψε κι έκλεισα το στόμα.

Ο κόσμος φοβάται τα ποντίκια.