Μην φοβάσαι

 Κρύος ιδρώτας, ανατριχίλες, ταχυκαρδια με αρυθμία και ανάγκη να μείνεις σιωπηλός ή να ουρλιαξεις στο ύψος της φωνής σου. Τρεμεις, πλυμμυριζεσαι απο ενέργεια αλλα δεν μπορείς να κουνηθεις. Φόβοι. Άτιμοι. Υπάρχουν παντού. Πραγματικά παντού. Ειναι απίστευτο. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατι ζούμε στο άγχος. Αλλα δεν ειναι όλοι οι φόβοι ίδιοι.

 Εκανα μια βόλτα στον δρόμο. Άκουσα για ενα αγόρι που φοβάται λεει να της μιλήσει. Άκουσα για μια γυναίκα λεει που φοβόταν να πάρει το μετρό μετά τις εννιά. Άκουσα εκείνο το παιδι που φοβόταν οτι δεν θα μπορέσει να κανει ποτε φίλους. Άκουσα για γονείς που φοβόντουσαν να στείλουν το παιδι τους σε δημόσιο σχολειό... Αυτα ακούστηκαν σε μια δεκάλεπτη βόλτα. Φαντάσου πόσοι φόβοι δεν διατυπώνονται. Φαντάσου για εκείνους που υποτηθεται οτι εξαφανίστηκαν επειδή μεγάλωσαμε. Πως νιώθεις στο σκοτάδι;

 Κανεις δεν φοβάται το σκοτάδι. Φοβάται αυτο που κρύβει μεσα του. Τι κρύβει; Τιποτα συνήθως. Μπορει και τα παντα. Μπορει ο φόβος για το σκοτάδι να μας εχει μείνει απο την προϊστορία όπου το σκοτάδι έκρυβε όντως κινδύνους. Αλλα τωρα; Θα ένιωθα πιο ήρεμος αν τα παιδιά ηταν επίσης ηρεμα στην παρουσία του. Γιατι ολα τα παιδιά φοβούνται το σκοτάδι και τι βλέπουν απο όσα δεν βλέπουμε εμείς; Τόσα μας έχουν αφηγηθει. Αλλα ελπίζουμε στο οτι η φαντασία τους καλπάζει. Περίεργο, γιατι η φαντασία βασίζεται στην λογική η οποία τους λείπει. Ειναι τυχαίο πως αυτο το συναίσθημα αυξάνεται τοσο πολυ οταν μένουμε μόνοι μας;

Αλλα μην φοβάσαι, ειμαι εδω. Εκτός και αν φοβάσαι εμένα...

Στα νευρα μου

 Γύρισα σπίτι, έπιασα ακουστική κιθαρα και αρχίσα να χτυπάω τις χορδές δυνατά. Άλλαζα συγχορδίες. Άρχισα να φωνάζω δυνατά αυτο που σκεφτόμουν, ο,τι δεν σκεφτόμουν. Ο,τι δεν είπα ενώ έπρεπε να το είχα πει.

Οι ομοικαταληξιες έβγαιναν εύκολα, ο τόνος δεν υπήρχε ή δεν τον πρόσεχα. Μακάρι να είχα κάποιον να γράψει αυτα που φώναζα, μακάρι να τα θυμώνουν όπως μίλησα την πρώτη φορά ώστε να τα αποτυπώσω σε εσένα αγαπητό ημερολόγιο.

Να τα θυμάμαι για παντα, για να τα τραγουδάω για παντα...

Να μου θυμίζω τι σημαίνει θλίψη και θυμός. Υπάρχει άραγε λεξη για τον συνδυασμό αυτών των δυο συναισθημάτων; Να την επινοήσω εγω ή δεν θα με αφήσουν;

Αφήστε με μια φορά να κανω αυτο που θελω. Αν άκουγαν αυτα που ούρλιαζα θα με είχαν γεμίσει αγκαλιές, φιλια, ποτά, τσιγάρα, μαξιλάρια, φωτιές και κουβέρτες.

Οχι ομως, κανεις, εκει. Ενα μονο απαλό χτύπημα στην πλάτη απο την Μοναξιά.

Αν γυρνούσα, ήξερα οτι θα την έβλεπα φάτσα φορά, πανέμορφη.

Με κόκκινο κραγιόν, κόκκινο φόρεμα, κόκκινα τακουνια αλλά πουτανα γεμάτη κόκκινες πληγές. Αν και δεν γύρισα ποτε να την δω ήξερα πως χαμογελούσε, σχεδόν γλυκά. Δεν την φαντάζομαι έτσι..... Έτσι ειναι.

 Και πάνω που είχα αρχίσει να νοιωθω ποιητης, η αδελφή μου μπαίνει στο δωμάτιο.

Τελειώνεις με αυτές τις βλακείες ή δεν θα με αφήσεις να διαβάσω ποτε;

Μιλάει η Λογική

Έσφιξα δυνατά τις γροθιές. Τα δόντια μου έτριζα περισσότερο απο οταν βλέπω καποιον εφιάλτη. Δεν ήθελα να δώ κανέναν μα ήθελα να δώ τους πάντες. Ήθελα να δώ μονο ένα άτομο ή ισως ηταν το μοναδικό άτομο που δεν ήθελα να δώ. Έβριζα ενώ μου έλεγαν ηρεμησε. Τότε άρχισε το προβλεπόμενο.

Άρχισα να γελάω. Άρχισα να γελάω τοσο δυνατά, τοσο υστερικα, τοσο αβίαστα που οποίος γελούσε το έραψε. Είπαν πως τρελάθηκα. Ισως αυτη να ειναι αλήθεια. Αλλα προτιμώ  να λεω πως απλα βρηκα τον τροπο μου. Είχα συναισθήματα. Τα ένιωθα στο στήθος μου. Τοσο έντονα που πήραν φωτιά και αυτο φαινόταν στα ματια μου μιας και έλαμπαν. Φαινοταν στο χαμόγελο μου που τρεμοπαιζε.

Σε καταστάσεις που δεν βρίσκεις λογική υπάρχει μονο ένας τρόπος αντιμετώπισης- η τρέλα, απάντησε η λογική. 

Να την ακούς. Αυτη ξερει καλύτερα. ΑΚΟΥ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ και σωπασαι.... μιλαει η λογική...

ΧΑΧΑΧΑ 

Αν

 Αν οι σκέψεις μου ηταν φωνές θα έμενες κουφή ακούγοντας το όνομα σου. Αν είχα δυο γουλιες ακομα θα ευχόμουν να ηταν δυο σταγόνες κρασι απο τα χείλη σου. Αν είχα ακομα μια λέξη να ακούσω απο εσενα, δεν θα ήθελα να ηταν λέξη μα το γέλιο σου.

 Αν είχα λιγο περισσότερο εαυτό θα στον έδινα και αυτόν. Και αν δεν σου έφτανε αυτο θα ηταν κατανοητό.

 Αν αυτο το... θα το ονομάσω απόπειρα ποίησης, κατι σαν αυτα τα πεζά που μισώ τοσο, θα ειχες δίκιο αν με κοροΐδευες αλλα το κρίμα είναι ότι τις τελευταίες μέρες κρατάω περισσότερες ωρες το στυλό απο τις ωρες που σε σκέφτομαι. Και πίστεψε με, σε σκέφτομαι πολυ...

 Νιώθω βαρετός. Ότι λέω τα ίδια και τα ίδια. Δεν ξερω αν είναι αλήθεια ή απλα αν λείπεις εσυ για να μου πεις ότι ειμαι εντάξει. Τελος παντων, πως λήγουν συνήθως τέτοια ποιήματα; Α ναι. Υπομονή...