Αρρω(στημένη) Παρά-σταση

Νόμιζα πώς ήμουν ελεύθερος. Μα έκανα λάθος. Τώρα στέκομαι πάνω στο σανίδι. Εγώ είχα μάθει μονάχα να θαυμάζω. Όλοι οι άλλοι έχουν μάθει τα λόγια τους. Όλοι ξέρουν πώς ξεκίνησε το έργο, πώς συνεχίζει και πώς θα τελειώσει. Μα εγώ εκεί. Αφώνος. Εδώ η φαντασία σκοτώνει.

Πού στο διάολο είναι τα λόγια μου και κάθομαι και κοιτάω σαν χαζός; Μα δεν έχει σημασία. Νομίζατε κι εσείς ότι μπορείτε να πάρετε την κατάσταση στα χέρια σας ε; Ό,τι και να πω, ό,τι και να κάνω, οι καλοί ηθοποιοί θα το φέρουν εκεί που θέλουν όποτε το θέλουν.

Θα σε κάνουν να ξεχάσεις ότι είσαι πάνω στη σκηνή. Θα τραβήξουν τα φώτα πάνω τους. Θα τους ερωτευτείς. Θα ανεβάζουν στο ταβάνι χάρτινα αστεράκια και θα ρίξουν έναν δίσκο στο πικάπ λίγο πριν οι κουρτίνες κλείσουν.

Δεν είμαι ηθοποιός. Δεν είμαι θεατής. Είμαι κάποιος που δεν έχει δουλειά να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται. Χαμογέλα για τη φωτογραφία. Μα μετά το φλας αυτή πάγωσε στο μυαλό μου και δεν μπορώ πια να κλείσω τα μάτια μου γιατί τη βλέπω μπροστά μου.

Σαν το πεντάχρονο που δεν μπορεί να κοιμηθεί μετά την τρομακτική ταινία που είδε. Κι εγώ τρομάζω τώρα. Γιατι φοβάμαι μήπως τα γέλια, τα δάκρυα και οι φωνές δεν είναι αληθινές. Φοβάμαι μήπως οι αμφιβολίες για το πού πατάω με καταπιούν.

Να πέσουν οι κουρτίνες, να σβήσουν τα φώτα, να τελειώσει η παράσταση.

Εγώ σεναριογράφος ήθελα να γίνω. Πώς κατέληξα έτσι; Τί κάνω εδώ; Τι να πω; Με κοιτάνε, ντρέπομαι, βοήθεια.

Το Αστεροκοπείο

Μακριά, πολυ μακριά, ούτε καν στην γη, ούτε καν σε αυτόν τον γαλαξία. Σε καποιον πλανήτη που δεν εχει ανακαλυφθεί ακομα και πιστεύω πως ούτε πρόκειται, (ναι) κάπου εκεί, υπαρχει το σημαντικότερο εργοστάσιο του σύμπαντος. 

 Το Αστεροκοπείο. Κάθε λεπτό που περνάει, κόβει τα ετοιμοθάνατα αστέρια, υμνώντας κύκνεια άσματα. Γίνονται ευχές αγαπητέ μου.

Οι ευχές αυτές προβάλλονται σε κάθε έναν απο εμάς σε μορφή πεφταστεριών.

Τα αστέρια έχουν αυτή τη μικρη στιγμή διαύγειας ως προοικονομία για τον πιο όμορφο θάνατο του κόσμου, γι' αυτά και για εμάς.

Όμως, πολλές φορες νιώθουν πως πεθαίνουν μάταια. Οι άνθρωποι ξέχασαν να κοιτούν τον ουρανό το βράδυ. Έπαψαν να ψάχνουν για τα πεφταστέρια. Σταμάτησαν να πιστεύουν στις ευχές ακόμα κι αν ανέκαθεν κατηγορούσαν το σύμπαν για τις συμφορές τους.

Τα παραπάνω λόγια μπορείς να τα εκλαβεις ως ένα πρόχειρο παραμύθι για παιδια ή ως ένα κακόγουστο αστείο. Δεν θα τα έπαιρνες ποτε στα σοβαρά γιατί φοβάσαι τις πιο απλές ερωτήσεις. 

Αν είχες μια ευχή, τι θα ζητούσες; 

Εγώ θα ζητούσα να μην στεναχωριουνται τα αστέρια που δεν τα είδε ποτέ κανείς να πέφτουν. Θα πέθαναν έτσι κι αλλιώς. Το καθήκον τους το έκαναν.

Φώτισαν, άκουσαν, βοήθησαν και δε ζήτησαν ποτέ τους τίποτα. Τους φορτώθηκαν τόσα φταιξίματα, πάθη και λάθη.

Τι καλύτερο μπορούσαν να κάνουν, μου λες;