Ακολούθησα τον λαγό εν γνώση μου μα δεν ειδα το λαγούμι και σκόνταψα.
Έπεσα μεσα του και βρέθηκα στο μυαλό σου, μονο φως ή μονο σκοτάδι. Δε υπηρχε ενδιάμεσο.
Περπάτησα λοιπον για λιγο στον δρόμο που φτιάχτηκε για εμένα,
χαζεύοντας εικόνες που παγωσες αποκαλώντας τες αναμνήσεις. Εχεις όμορφες αναμνήσεις. Φαινεται στο πρόσωπο σου αγαπητή μου. Φαινεται στις γωνιές των χειλιών σου, στην καυλα των ματιών σου, στο δέρμα που κλείνεσαι.
Έφτασα σε ενα μπαρ. Στην εξώπορτα ειχε ενα λιοντάρι να το φυλάει και απο μεσα ακουγόταν μουσική. Τανγκό πρέπει να ήτανε.
Το λιοντάρι δεν θα με άφηνε να μπω, για αυτο άλλωστε ειχε βαλθεί
εκει. Απλα ηθελα να σου πω οτι το τανγκό δεν χορευεται με έναν. Δεν χρειαζεται να χορέψεις με εμένα τον ιδιο, χόρεψε με το λιοντάρι, ετσι κιαλλιως εγω δεν ξερω να χορεύω. Το λιοντάρι θα τα παει καλυτερα. Όπως και να εχει, μην χορεύεις μονη.
Δεν πρόλαβα καλα καλα να σκεφτώ τις σκεψεις μου στις σκεψεις σου και σκέψου πως τοτε αρχισε να βρέχει και να βρέχει και να βρέχει τοσο που ολος ο κοσμος σου πλημμύρισε.
Δεν ειχε κύματα ευτυχώς, μέχρι που ήρθαν τα πανω-κατω. Κυριολεκτικά. Τούμπα σου λεω. Προσπαθούσα να βγω στην επιφάνεια και οταν πια τα κατάφερα όλη η επιφάνεια του νερού ηταν καλυμμένη με χιόνι που ακομα και οταν αυτο βυθιζόταν δεν έλιωνε μεσα στο νερό.
Παγωμένο το νερό, παγωμένο το χιόνι, παγωμένη η καρδια σου και φυσικα εγω.
Ενα πράγμα δεν πάγωσε. Μια στιγμή μαζι σου. Μια εικόνα μαζι σου, μια ανάμνηση σου.
Να κανω βόλτες στον κοσμο σου, να ξερεις οτι βρέθηκα τυχαία εδω, μα παρείσακτος δεν ειμαι.
Τελος πάντων, παω να βρω τον λαγό, καλησπέρα σου.
