Κάποιος ρόλος

Απεχθάνομαι το πραγματικό. Το σιχαίνομαι. Να πάει να γαμηθεί. Οι σκέψεις μου είναι τόσο όμορφες, τόσο γλυκές, τόσο... φανταστικές.

Και ξυπνάω κάθε μέρα και θέλω να κάνω το πραγματικό, φανταστικό. Μα όχι. Συμβαίνει κάτι άλλο. Και δε μου αρέσει αυτή η ζωή.

Σκέφτομαι ουτοπιστικά, αλλά ο ξεδιάντροπος ρεαλισμός μου μου τα καταστρέφει όλα. Ή με κρατάει σώφρον. Άραγε αξίζει; 

Οι μέσες λύσεις είναι για τους μέσους ανθρώπους.

Ξαπλώνω στο κρεβάτι και αγκαλιάζω γραπτά και σκίτσα μου, τόσο δυνατά που τσαλακώνονται και σκίζονται. Ψέματα. Τα τσαλακώνω και τα σκίζω. Κόσμους που έφτιαξα και καταστρέφω. Αλήθεια δε με σαμποτάρω, προσπαθώ. 

Ίσως δεν έχω την απαιτούμενη τύχη μιας και την προκαλώ ασταμάτητα και πάντα με κερδίζει.

Ίσως δεν έδωσα αρκετό χρόνο.

Πόσα χάνω; Νιώθω σαν φάντασμα.

Παραδόξως, το χειρότερο δεν είναι ότι ξέρω πως δεν είμαι νεκρός.Το χειρότερο είναι πως δεν ξέρω τι να κάνω για αυτό.

Ψυχρά

Ακουμπάω τα παγωμένα ακροδάχτυλα στο αυχένα μου, μήπως τα ζεστάνω, μήπως νιώσω ένα χάδι- χωρίς φόβο, χωρίς δισταγμό.

Η επαφή κάνει την ραχοκοκαλιά μου να ανατριχιάζει. Σφίγγω το σώμα μου στο εσωτερικό του και βογκάω με αγανάκτηση.

Σα να ραυω μόνος μου τις πληγές μου και τα ράμματα σπάνε στην πρώτη αυθόρμητη κίνηση.

Με κάνω εικόνα.

Θλιβερή εικόνα.

Θέλω να φωνάξω βοήθεια.

Όμως δεν αφορά κανέναν, κάθε φορά που απομακρύνω τα χέρια μου από τη θαλπωρή μιας τσέπης και τα απλώνω ελπιδοφόρα, αυτά πάντα επιστρέφουν πιο κρύα. 

Σιγά σιγά σταματάω να τα νιώθω και τρομάζω στη σκέψη πως είτε πόνος, είτε ανυπακοή, το να μη νιώθω, θα εξαπλωθεί- και τελικά δε θα μπορώ ούτε εγώ να με φροντίσω.