Η Ζωή και οι ευχές της

Ενώ κρυβόταν απο τις φωτιές σε ενα απο τα περιβόλια του διαβολου, στην κοσμογωνία του γεμάτος φόβο και αυταπάρνηση, έτρεμε ακομα και ας έκανε στα ψέμματα οτι κουρνιαζε στου Κούκου την φωλιά. Ήξερε οτι δεν θα έβγαινε πουθενά και έκανε μια τελευταία ευχή. Είχε κανει άπειρες ευχές στο παρελθόν. Γεμάτες αποφασιστικότητα πείσμα και επανάσταση. 

Καμμια δεν πραγματοποιήθηκε. 

 Η τελευταία ευχή ομως ηταν πολυ διαφορετική απο τις υπόλοιπες.

Η τελευταία ευχή ειχε τον αντίθετο σκοπό όλων των άλλων.

Δεν ηταν οτι ειχε αλλάξει γνώμη. Ηταν οτι ήθελε να δοκιμάσει την ζωή.

Ειναι άσχημο να νομίζεις πως ξερεις πως θα τελειώσει και απλα δοκιμάζεις τον πιο αστείο τροπο, την πιο περίπλοκη διαδρομή, για να φτάσεις ομως παντα στον ιδιο προορισμό. Συμπαθητικό το οτι για να το καταφέρεις πρέπει να πατάς ενα βήμα την φορά. 

 Δεν μπορείς να πεις πως ηταν αδικία που η τελευταία ευχή πραγματοποιήθηκε.

Δεν μπορείς να κατηγορήσεις την Ζωή που σου έδωσε αυτο που ζητούσες στα θυμωμένα σου λόγια. Και αν με ρωτήσεις γιατι η ευχή πραγματοποιήθηκε αυτη τη φορά και γιατι οχι τόσα χρόνια τωρα, θα σου απαντούσα πως αυτη ετσι ειναι φτιαγμένη.

Η Ζωή ειναι παντοδύναμη.

Παντρεμένη με το Σύμπαν, κόρη της Φιλοπονιας και του Ουρανού, με τα παιδιά την Ομορφια και την Ασχήμια, και μην ρωτήσεις ποιο απο τα δυο αγαπάει πιο πολυ.

Μην την κατηγορήσεις. Δεν το περίμενε. Δεν ηταν έτοιμη για τόσες ευθύνες.

Να εισαι ευγνώμων που ασχολήθηκε μαζι σου ακομα και αν σε έκανε να γλιστρησεις και να πέσεις με τα μούτρα στο χάος. Κουράστηκε να προσπαθεί καταστρέφοντας τα παντα. Δώσε της χρονο και εχε υπομονή. Θα τα καταφέρει. Γιατι πολυ απλα αυτη δεν ειχε ποτε την ευκαιρία να κανει κάποια ευχή.

Και εσυ, πρόσεχε τι εύχεσαι.