Μελαγχολικά και ακατάπαυστα. Ηταν θέμα χρόνου. Το ενα μισό άδειαζε ενώ το αλλο γέμιζε.
Θύμιζε σχέσεις ανθρώπων. Αυτοι που δίνουν τους πολύτιμους "κόκκους" τους, στους αδειανους, μέχρι που τελικά οι ίδιοι μοιάζουν κενοί.
Τραγική ειρωνία να θες να γυρίσεις τον χρονο πίσω, μιας και ηταν αυτός που σε κατέστρεψε εξαρχής. Ομως το κλείσιμο της τρύπας, του δεσμού μεταξύ των δυο, δεν ηταν η λύση.
Αυτο που έπρεπε να γίνει ειναι να βρεθεί καποιος να γυρίσει ανάποδα την κλεψύδρα.
Ετσι, για πρώτη φορά, ο χρόνος, δεν θα ηταν πια εχθρός μα σύμμαχος.
Να παίρνεις καθε στιγμή που περνάει την καθε στάλα που δόθηκε άδικα και με τόση αφέλεια. Ηδονή. Αν ομως δεν βρεθεί αυτός ο ανθρωπος που θα καταφέρει να τουμπαρει την κλεψύδρα, θα αναγκαστώ να προχωρήσω σε ακραία μέτρα.
Θα αναγκαστώ να σπασω την κλεψύδρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου