Τι δρόμος ειναι να φτάσεις στην ευτυχία; Τιποτα μαλακιες. Στο επόμενο δωμάτιο ειναι. Πας να ανοίξεις την πόρτα αλλα σε κάποιους ειναι κλειδωμένη, σε αλλους καίει το πομολο. Σε αλλους η πόρτα βρίσκεται στο ταβάνι. Έτσι γκρεμίζουμε τοίχους. Άλλοι πάλι τους χτίζουν λες και η πόρτα τους θα ανοίξει. Και μπαμ!
Αλλο δωμάτιο. Χωρις καν πόρτα. Ουτε παράθυρα, ουτε τιποτα. Η πόρτα που κατάφερες να ανοίξεις κλείνει δυνατά πίσω σου ενώ ακούς την κλειδαριά να κανει το μεταλλικό κλικ στην άλλη μεριά της. Βαρας μια, δυο τρεις. Φωνάζεις λιγο. Σε ακούνε- δεν σε ακούνε. Τους νοιάζει- δεν τους νοιαζει. Κλαις δεν-κλαις. ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ αφου εισαι μόνος. Το δωμάτιο ειναι πολυ μεγάλο αλλα θα πας στην γωνία μήπως και σε αγκαλιάσει αυτη.
Ακούς γέλια απο την άλλη πλευρά. Ακούς ηδονές, ακούς μεθυσια και γλυκά ξενύχτια. Ξαναχτυπάς την πόρτα αλλα δεν σε ακούνε, έχουν δυνατά την μουσική. Λες να το κανουν επίτηδες; Πιάνω την σπασμένη κιμωλία που είχα στην τσέπη μου και ζωγράφισα μια πόρτα στον τοίχο. Την ανοίγω και βλεπω τα άτομα που γελούσαν. Αυτα δεν με είδαν. Ηταν τοσο χαρούμενα. Δεν ήθελα να τους ενόχλησω. Και έκλεισα την πόρτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου