Κατέβηκε ο ήλιος συνοδευόμενος απο την θερμοκρασία. Τα αγάλματα ομως παρέμειναν εκει. Δεν κινήθηκαν ουτε χιλιοστό και ας είχαν τόσα πραγματα να κανουν. Τα περισσότερα γυμνά, θέλοντας κατι να ρίξουν πανω τους για να ζεσταθούν. Ζητώντας μια αγκαλιά και ενα χάδι αλλα ποιος να τους ακούσει.
Έχουν ακούσει τόσες μεθυσμένες ιστορίες, έχουν ακούσει ανέκδοτα, προτάσεις, διαφωνίες, συμφωνίες και τσακωμούς. Αλλα ποτε δεν είπαν κουβέντα. Ποτε δεν είπαν την γνώμη τους και ποτε κανεις δεν τα αγκάλιασε ώστε να μπορέσουν να διαβεβαιωθουν οτι πράγματι έχουν καρδια.
Βρέθηκαν σε τόσες φωτογραφιες, μα πανω που νόμιζαν οτι εκαναν έναν νέο φίλο, αυτοι συνέχισαν το περπάτημα. Σε κόμμα τα αγάλματα. Φιλίες του ενός λεπτού. Σχεδον πραγματικότητα.
Όλη τους η ζωή μια σκηνή. Ενας βιασμός, μια σκέψη, μια ιδέα, ενας θεός, μια υποταγή, ενας αποκεφαλισμός, ενας έρωτας. Ίδια εικόνα καθε μέρα, μέχρι να πέσουν. Αλλα ειμαι σίγουρος οτι νιώθουν περίφανα οταν πια σκοτεινιάσει και τα κόκκινα φώτα τα λουζουν, δίνοντας τους την απαραίτητη προσοχή. Εγω πάντως ενα χαμογελο το ειδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου