Και να ειμαι εδω, να πνιγομαι. Μια κουτάλια νερό την φορά, γέμισε το πηγάδι. Σιγά σιγά καποιος πέταξε και λιγο καφέ μεσα για να με κοροϊδέψει ή για να με ξυπνήσει, δεν ξερω, και ενα τσιγάρο που του είχα ζητήσει μα έσβησε αμέσως.
Οταν η στάθμη του νερού έφτασε υπερβολικά ψηλά του ζήτησα σχοινί. Μου ειπε τέρμα οι χάρες. "Πρόσεχε τι εύχεσαι", τόνισε. Ναι είχα νευρα, και ναι γελούσε. Τι να τον κανω; Ίσα ίσα που τον έβλεπα. Ειναι αστείο γιατι αν μπορούσα να αλλάξω θέση μαζί του δεν θα το εκανα. Αφου μου άξιζε.
Οι τοίχοι του πηγαδιού γλιστρούσαν. Τα ήδη φαγωμένα νύχια μου δεν βοηθούσαν. Το κουρασμένο σώμα μου με πρόδωσε για άλλη μια φορά. Είχα υπάρξει ξανά σε κλειστά δωμάτια για πνιγμούς. Με την μονη διαφορά ειναι οτι τοτε είχα μια κιθαρα, μια πένα, καφέ, αλκοόλ και τσιγάρα. Τωρα πια έπαιζα εκτός γηπέδου. Δεν υπήρχαν παραθυράκια. Δεν υπήρχαν τα κατάλληλα λόγια.
Καποιος πέθανε νέος και ηταν δικό του λάθος. Αποκλειστηκά δικό του. Ας τα ρίξουμε στην τύχη είχα πει και σταμάτησα να παλεύω για να μείνω στην επιφάνεια. Δεν πονούσα αλλα ήξερα οτι πέθαινα. Για δεύτερη φορά. Τα ίδια. Δεν θα μάθω ποτε.
Και αν νόμιζες οτι το νερό ηταν κρύο, που να άγγιζες τωρα την καρδια μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου