Στο ψηλότερο σημείο

Πολλές ώρες διάβασμα, φτάνει, ας βγω λιγο έξω με παρέα.

Η παρέα δεν υπάρχει. Ας βγω μόνος. Βρέχει γαμω. Μπαίνω ξανά στο σπίτι. Μου την δίνει να βλεπω ξανά τους τέσσερις γαμημενους τοίχους. Πιάνω μια ομπρέλα και βγαίνω έξω στην παγωνιά και στην βροχή. Ανεβαίνω τα σκαλιά. Ανάβω τσιγάρο. Το σβήνω. Παω στο γαμημενο μπαρ. Στα χειρότερα μέρη βρίσκεις αλκοόλ. Τελος πάντων. Αγοράζω ενα ποτό και φεύγω. Βγαίνω έξω απο το μπαρ και το παιρνω όλο ευθεία.

 Ας βγω στο ψηλότερο σημείο της πόλης, μου είπα. Εκει με τα πιο όμορφα φώτα. Εκει όπου τα παράθυρα κλείνουν πολυ νωρίς. Εκει που θες να πετύχεις κάποιον γνωστό σου, για να καταλάβεις οτι νιώθουν κιαλλοι σαν και εσενα. Που τέτοια τύχη. Μονο στις 

ταινίες.

 Κοιτά τις σκιές, κοιτά τα δέντρα και τα σύννεφα. Μονο αυτα έχουν μείνει εδω.

Το ήδη νερωμένο μου ποτό, με τον πάγο που θα γίνει νερό, γινόταν ακομα πιο νερωμένο με καθε σταγόνα βροχής που έπεφτε απο τον γκρίζο ουρανό. 

Ίσως και για αυτο να βάζουν ομπρελίτσες στα κοκτέιλ. Οχι; Κρίμα.