Θελω να κοιμηθώ. Τα ματια μου καίνε. Βοήθεια. Θα λυποθυμησω απο τον πονοκέφαλο και την κούραση, αλλα και πάλι δεν θα κοιμάμαι. Τα ματια μου κλείνουν και ξανανοιγουν απότομα. Νιώθω το δωμάτιο μικρό. Νιώθω οτι καποιος ειναι μεσα στο σπίτι. Σηκώνομαι. Κανω γύρους. Κανεις. Ενα ποτήρι νερό για να πω οτι εκανα κατι.
Ξαπλώνω πάλι. Ακούω την βρύση να στάζει. Δεν την έκλεισα καλα αλλα παρολαυτα γυρνάω στο κρεβάτι.... Γυρνάω, περιστρεφομαι ξανά και ξανά..
Οι κουβέρτες τυλιγονται γύρω μου και πνιγομαι. Ξεσκαπαζομαι, μα ακομα πνιγομαι... Τελικά δεν έφταιγαν οι κουβέρτες. Πιάνω βιβλιο... Διαβάζω για πολυ ώρα ... Παρα πολυ ώρα.. Τα ματια μου έχουν πάρει φωτιά... Τσούζουν απιστευτά. Ξαναξαπλωνω, την σκέφτομαι, με σκέφτομαι. Δακρύζω για λιγο. Μετά για πολυ, μα δεν κλαίω.
Εχω καιρο να κλάψω αγαπητό μου ημερολόγιο και δεν αισθάνομαι άνθρωπος. Έδωσα δυο γροθιές στο στρώμα μου, έχωσα το πρόσωπο μου στο μαξιλάρι και φώναξα δυνατά.
Θα δω τηλεόραση. Εχει μονο διαφημίσεις, τσόντες, χιόνια και επανάληψεις. Η ζωή πάνω-κατω. Πως θα σπασω την σιωπή; Σε λιγο ξημερώνει. Δεν εχει νόημα να προσπαθω αλλο να κοιμηθώ. Νιώθω οτι θα καταρρεύσω. Με βλεπω στον καθρέφτη. Δεν ειμαι εγω αυτός. Δεν ειμαι εγω αυτο το ερημι. Θελω να με χτυπήσω. Τι λες να κανει αυτη τωρα; Θα ονειρεύεται. Το δωμάτιο μπλεδιζει. Λιγο κόκκινο και κίτρινο. Αυγή λογικά. Θα έβλεπα την ώρα αν δεν είχα πετάξει το ρολόι μου απο το παράθυρο. Αρρωσταίνω, τρέμω και...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου