Ας αρχίσουμε τις φιλοσοφιες. Δεν θυμάμαι τιποτα. Τόσες αναμνήσεις, μα τοσο χαμένες. Δεν πρόκειται καν να πιάσω παιδική ηλικεια. Αλλα γιατι να μην θυμόμαστε καθε στιγμή της ζωής μας;
Μόνο κάτι εικόνες, και αυτές δεν φανερώνουν ούτε ημερομηνία, ούτε τόπο μα ούτε και συνέπεια. Δεν ζητώ το εκατό τοις εκατό. Έτσι κιαλιος το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας παει στο διάολο μεσω του ύπνου, του φαγητού, του χεσιματος, του ξυσιματος και των ανουσιων ωρών που θα μπορούσαν να είναι χρήσιμες αν τις γέμιζαμε εμείς αντί να μας αδειάζουν αυτές, μόνο και μόνο επειδη μας το επιβάλει το προγραμμα.
Να είναι καλα οι φωτογραφίες, ξέρεις αυτές οι "αυθορμητες". Τα βιντεο όπου ο τυπας δεν μπορούσε να κρατήσει σταθερή την κάμερα και όμως σε ειχε εστιάσει και έπρεπε να διασκεδασεις αυτόν και να γεμίσεις το βιντεο με κάτι πέρα απο εσενα μπας και δεν φανείς ξενερωτος.
Άντε το πολυ πολυ κανενα ημερολογιακι. Αλλα δεν νιωθεις άσχημα οταν το ανοίγεις για να γράψεις τα νέα σου και καταλήγεις να κοιτάς τις κενές σελίδες χωρίς να εχεις την παραμικρή ιδέα γιατι αυτή η μερα δεν κάηκε.
Αλλοι πεθαίνουν για να ζήσουν μια μερα παραπάνω και εσυ τις πετάς έτσι... με καμμιά απολύτως ανάμνηση. Αναμνήσεις κομμάτια μηνύματα άδεια. Σαν δεν ντρεπεσαι λιγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου