Το κόκκινο μπαρ

Εκει στο μπαρ της διπλανής πόρτας, με την ζωντανή ηχογραφημένη μουσική τζαζ και τα κόκκινα χαμηλωμένα φώτα που έγλειφαν τα πρόσωπα που καθόντουσαν στα σκαμπό του μπαρ, σκιασμενες και καλα χαραγμένες φιγούρες με έντονο περίγραμμα, σχεδιασμένες σε όσους κρύβονταν απο τον κόσμο, θέλοντας παρολαυτα την παρέα του. 

 

 Ενας άντρας μπήκε στο μπαρ, έβγαλε το καπέλο του, σαν αυτο του Τσαρλι Τσάπλιν, άφησε το μπαστούνι του, σαν αυτο του Τσαρλι Τσάπλιν και χάιδεψε το μουστάκι του, σαν αυτο του Τσαρλι Τσάπλιν. Έκανε δυο βήματα και κάθησε δίπλα μου. Ηθελα να του μιλησω... και ετσι εκανα...

- Χαίρετε, το όνομα σας;

- Γεια και σας και σε εσάς αγαπητέ, ονομάζομαι Τσαρλι.

- Χάρηκα για την γνωριμία, εγω ονομάζομαι....

- Σσσσς μην το πεις, δεν θελω να ξερω, ετσι και αλλιως θα το ξεχάσω, ποιο το νόημα;

- Σωστά...

- Μην σε παίρνει απο κατω αγαπητέ, δεν το ήξερες, δεν φταις εσυ! Ε! γκαρσόν, ενα ουίσκι κερασμένο απο εμένα για τον νεαρό

- Μα δεν πίνω ουίσκι...

- Ουίσκι είπα! Και ενα κρασάκι για εμένα, τα ρέστα κρατα τα...

Ο Τσαρλι πέταξε ενα τσιγάρο στο στομα του και το άναψε, σιγά σιγά ο καπνός του τσιγάρου άρχισε να καληβει την πινακίδα που βρισκόταν απο πανω του. 

"Απαγορεύεται το κάπνισμα"

Τα δυο ποτήρια έφτασαν και ο καθένας σήκωσε το δικό του.

-Μια πρόποση αγαπητέ. Απο που να αρχίσω, ίσως απο εκει που τελειώνουν ολα! 

Στο πεπρωμένο!

- Μα δεν πιστεύω στο πεπρωμένο

- ΣΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΕΙΠΑ

- Δεν το δέχομαι, το πολυ πολυ ας πιούμε στο όνομα της τύχης.

Ο Τσαρλι γουρλωσε τα ματια, πέταξε το τσιγάρο στο ξύλινο πάτωμα και το πάτησε. Ηταν θυμωμένος. 

"Τι ειναι η τύχη; Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα!", ειπε αποφασισμένος. "Και θα στο αποδείξω..."

Τοτε σηκώθηκε, έπιασε ενα νόμισμα απο την τσέπη του και το πέταξε στο πάτωμα. Κοίταξε για λιγο το ταβάνι ενώ σφύριζε την μελωδία του ροζ πάνθηρα. Οταν τελείωσε κοίταξε κατω ξαφνιασμένος. 

"Ενα νόμισμα! Αυτη θα ειναι η τυχερή μου μέρα! Θα το φυλάξω στην τσέπη μου, το γούρι μου."

-Μα τι λες;! Μόλις το πετάξες εσυ ο ίδιος κατω, δεν μετράει έτσι.

-Οχι κύριε μου, δεν πρεπει να το δεις έτσι, αυτο ηταν ζωντανή απόδειξη οτι ο καθένας μπορει να προσδιορίσει την τύχη του. Δεν μπορω να περιμενω κάποιον άλλον να πετάξει ένα νόμισμα στο πάτωμα για να το βρω, αν θες να γίνει κατι σωστα, πρεπει να το κανεις μονος σου.

 Δυστυχώς οι επιλογές μας δεν καθορίζουν πάντα το αποτέλεσμα, σκέφτηκα. Αλλα αν η τύχη δεν θέλει να σε βοηθήσει, ανάγκασε την εσυ ο ιδιος, έτσι με το ζόρι. 

Ο Τσαρλι έβγαλε ένα δεύτερο νόμισμα απο την τσέπη του και το έβαλε στην δικιά μου. Πες το σε όλους μου είπε. Ήπιε την τελευταία γουλια απο το κρασι του, έκανα ψέμματα οτι ήπια και εγω. Σηκώθηκε και ζήτησε μια ομπρέλα απο το γκαρσονι. Έπιασε το παλτό του και μου φόρεσε το καπέλο και το μπαστούνι του.

"Δώρο απο εμενα. Εγω κουράστηκα, εσυ εισαι νέος. 

Καλη νύχτα και πανω απο ολα καλη τύχη"

Άνοιξε πρώτα την πόρτα και μετα την ομπρέλα και τότε άρχισε να βρέχει. Χαμογέλασε...

"Την πατάω την τύχη"