Στην σκακιέρα του παππού

Σε μια γκρίζα πολιτεία περιορισμένη σε ασπρόμαυρα τετράγωνα 8x8  πανω σε μια ξύλινη σκακιερα. Μια μάχη με φόντο την αυγή ηταν έτοιμη να λάβει χωρα.

Όπως γνωρίζουμε απο παντα, την πρώτη κίνηση την έκαναν τα λευκά.

 Σιγά σιγά το "παιχνίδι" για την δολοφονία του βασιλιά ξεκίνησε.

 Οι δουλοι έφυγαν μπροστά και οι ιδιαίτεροι κινήθηκαν να γραπώσουν τις καλύτερες θέσεις με την ομορφότερη θέα. Η σφαγή αρχισε χωρις προσοχή και με γρήγορες κινήσεις αδειάζοντας τον χώρο για τους μεγαλύτερους, επιτρέποντας στους δοξασμένους να κινούνται άνετα.

 Οι αξιωματικοί παρα το όνομα τους, οι δήθεν άξιοι, έφευγαν διαγώνια και κρύβονταν πίσω απο τους πύργους που έπαιρναν φωτιά και γίνονταν στάχτη.

Τα άλογα έτρεχαν σε πολλαπλές κατευθύνσεις γεμάτα φόβο, τρόμο και πανικό.

Τόση εκπαίδευση για το τιποτα.

 Και να ενας ενας νεαρός. Κουρασμένος. Ξεθεωμένος. Ειχε σχεδον φτάσει στην άλλη άκρη της σκακιέρας για να απόκτηση δύναμη αλλα η βασίλισσα του έκοψε το λαρύγγι οταν ειχε φτάσει πια στο τελευταίο τετράγωνο. 

 Το στρατόπεδο ειχε αραιώσει. Ο λευκός βασιλιάς ειχε γίνει πια γκρίζος. Έτρεχε και σκότωνε σε καθε του βήμα. Αισθάνθηκε περικυκλωμένος. Ο λευκός βασιλιάς σκότωσε τον τελευταίο μαύρο δούλο για να περάσει συναντώντας την γυναικα του η οποία ειχε πλεον καταλάβει πως ηταν ανώφελο να συνεχιστεί  η παρτίδα. 

 "Ας τελειώσει λιγάκι νωρίτερα" ψυθίρισε γλυκά στο αυτί του συζύγου της καρφώνοντας την καρδια του με το μαχαίρι που της ειχε χαρίσει ο ίδιος.

"ΡΟΥΑ ΜΑΤ αγαπη μου, ρουά και ματ...."