Θυμώνω πάλι με τον εαυτο μου. Πλυμμυριζομαι απο συναισθήματα και δεν μπορώ να τα διατυπώσω σε λόγια. Το χειρότερο αγαπητό μου ημερολόγιο ειναι οτι είχα αρχίσει να μπορώ. Ίσως δεν μπορούσα επειδή ηταν η πρώτη πρόταση. Παντα το πρώτο βήμα ειναι το πιο δύσκολο λένε. Ομως δεν θελω να στα περιγράψω μονο με λόγια.
Άντε κανένα κοσμητικό επίθετο, καμμιά μεταφορά, λίγα αποσιωπητικά... Λίγη ειρωνία και μετά τι; Κανεις δεν ξέρει να μιλάει σωστά και να πατάει στα λόγια του αλλού. Οι κινήσεις του σώματος; Οι ασυνήθιστες πράξεις; Τα ματια; ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΙΠΑ; Αφου δεν με κοιτάει κανεις. Ουτε καν εσυ. Ουτε καν εγω. Άρα; Που θα με αδειάσω; Και πόσο χρονο μπορείς να γεμίσεις μέχρι να αρχίσεις να σκέφτεσαι πάλι;
Δεν θελω να σκέφτομαι. Την πέρασα αυτήν την φάση.
Θελω να σε ζωγραφίσω. Να σε γεμίσω μουτζούρες. Να μην ειναι σίγουροι αν σε καταλαβαίνουν. Να περάσω τοσο πολλές φορές απο πάνω τις βαριές λέξεις που να μην ξερω ουτε εγω τι εγραψα. Να κανω ιστούς στις άκρες σου για να σου δώσω την αξία του παλιού. Να σβήσω τα εισαγωγικά απο κάποιες λέξεις γιατι πλέον αξίζουν κυριολεκτικη σημασια και να σου σχεδιάσω στενοχωρημένα κοριτσάκια με δέντρα στο τέλος καθε κεφαλαίου. Μετά να τους μουτζουρωνω το πρόσωπο γιατι ίσως δεν θέλουν να τα δουν να κλαίνε. Μετά να ζωγραφίσω έναν τσαρλατάνο στο εσωφυλλο και να τον τριψω με το χέρι μου, να μοιάζει πως ξεβαφει σιγά σιγά. Μην ανησυχείς καλα ειμαι. Να ανησυχείς οταν θα σου βάλω λουκέτο γιατι τοτε θα εχω χαθεί εγω πριν χαθείς εσυ. Που να ήξερες πόσο αγαπάω τις μουτζούρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου