Άγγιξα την κούπα στο πρόσωπο μου, καυτή, πόσο μάλλον το περιεχόμενο της.
Αυτήν την φορά την άγγιξα στα χείλη μου και την σήκωνα σιγά σιγά.
Ο χλιαρός καφές μου έκαψε πρώτα τα χείλη και μετά την γλώσσα αλλα δεν σταμάτησα να πίνω. Ήθελα να καεί. Ήθελα να καεί ο,τι υπήρχε μεσα μου, απο την στιγμή μου πλησίαζα τον καφέ μέχρι την στιγμή που τον ένιωθα να κατεβαίνει στον λαιμό και να μου τον ρημάζει.
Να αφήνει μια πυκρη γλυκαδα και να σε κανει να αισθάνεσαι βρώμικα καθαρός. Να σου αφήνει άρωμα μοναξιάς, θλίψης, συνήθειας, στεναχώριας και λιγης γοητείας με την άγνωστη αίσθηση του οικείου.
Οταν δεν μπορείς να νικήσεις την αϋπνία...αγκάλιασε την.
"Καληνύχτα σου, σε λιγο καλημέρα μου", αναστέναξα ανάβοντας ενα τσιγάρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου