"Είμαστε κλειστά"

- Ει, εισαι καλα;

- Κοιτα την δουλεια σου 

- Ηθελα να μάθω μονο πως εισαι...

"Κενή", κενή θα μου απαντούσε αν δεν γυρνούσε απλα την πλάτη της προς το μερος μου. "Τι θέλεις απο εμένα", θα ηταν η ερώτηση της, αν υπήρχε μια.

"Τι θα μπορούσα να σου δωσω", θα την διόρθωνα.

"Τιποτα.", θα μου ψυθίριζε ακομα και αν ήθελε τα παντα.

Και οχι γιατι δεν εχω τιποτα.... ή μήπως για αυτο;

Όλοι έχουν τα παντα μα κανεις δεν εχει τιποτα.

Λέτε ψέμματα στους εαυτούς σας...

"Ειμαι ευχαριστημένος με αυτα που εχω" με μια έκφραση που θυμίζει τικ παρα χαμογελο. Ομως οταν συνηδητοποιητε οτι θέλετε παραπάνω γκρεμιζετε τα παντα.

"Δεν ξερω τι θελω, αλλα το θελω τωρα"

Δεν είστε δεκτικοί, παρα μονο οταν παύω να σας το προσφέρω.

Τοτε ολα αλλάζουν, τοτε το παίρνετε με την βία.

"Δικό μου" σαν πεντάχρονα παιδάκια αν και τωρα δεν αναζητάτε παιχνιδια, ή μήπως το κάνετε;

Και ως αντάλλαγμα; Τι; Δεν εχω την άδεια να μιλησω οταν δεν με ρωτάνε αλλα οταν σε ρωτάνε σωπαινεις. Μοιραστείτε τις σκεψεις σας. Θα διάβαζα τα ματια σας αλλα ειναι κενά. Δεν κρύβουν ουτε σπίθες, ουτε θέληση καθώς καθε νέο σας ειναι ήδη παλιό.

Σαν γραμματέας της εφορίας που οταν της μιλάς αυτη κανει πως σε ακούει και τελικά απαντάει με τον ιδιο τροπο που απαντάει σε όλους. "Κλείσαμε για σήμερα, ελάτε αυριο" Τοσο καθυστερημένος έφτασα πια; Ήρθα με τα ποδια, το γραφείο ηταν κρυμμένο και η ουρά μεγαλη.

Δύσκολη αποστολή να μάθεις τον κόσμο, ειδικά οταν σου μιλάνε λες και εισαι απο τον Άρη. Δύσκολο να προσαρμοστείς στις ανάγκες του καθενός, αν και απο εκει πρέπει να περάσεις πρώτα για να τα καταφέρεις. Αν δεν προσαρμοστείς, δεν θα μάθεις. Εντάξει λοιπον, ας μην μάθω, καλη παρέα κανω και μόνος μου.