Η Συμφωνία

 Μπήκα μεσα στο δωμάτιο της. Ο διακόπτης βρισκόταν δίπλα στο κρεβάτι της. κλικ. φως. Οχι τιποτα δυνατό, πορτοκαλί για νανούρισμα.

 Ακουγόταν μουσική απο το μουσικό κουτί της μα η μπαλαρίνα που ειχε πανω του και χόρευε ειχε το κεφάλι της σπασμένο. Ήμουν μονος στο σπιτι, ποσο μάλλον στο δωμάτιο. Αλλα πανω μου ένιωθα βλέμματα.

 Το δωμάτιο ηταν γεμάτο πορσελανινες κούκλες. Γαλάζια, πράσινα, κόκκινα ματια. Τις πλησίασα.

Ραγισμένα πόδια για να μην φύγουν απο εκεί μεσα ποτέ. Βάζω στοίχημα, αν είχαν καρδιά θα ηταν και αυτή ραγισμένη. Και δάκρυα είδα, και ουρλιαχτά άκουσα αλλα ίσως να ηταν απο έξω.

 Είχα αργήσει, πήγα να φύγω αλλα η πόρτα ηταν κλειστή. Έτσι έπεσα στο κρεβάτι και κοιμήθηκα. Νύσταζα, τι να κανω;! Δεν θυμάμαι αν ξυπνησα όμως.

 Αλλα σου μιλαω οπότε ολα καλα. Μου δίνεις ένα τσιγάρο; και θα συνεχίσω. Φωτιά; Ευχαριστω.

Λοιπον.

 Αφού δεν θυμάμαι να ξυπναω τότε θα ονειρεύομαι ακομα. Ποιος εισαι εσυ; Ο τυπας για τον ύπνο; Ναι;! Να δεις πως σε έλεγαν... Μο,Μορφ.. οχι μα τι λέω... εεε Μορφέα! Α ναι! Σου πάνε τα πράσινα. Κρασακι; Εχει όψη αίματος αλλα έτσι είναι τα καλα κρασιά.

 Μα γιατι κουβαλάς μαχαίρια αφού τα εχεις τοσο καθαρά, γιατι εχεις κερατα αφού δεν τρεμεις κανέναν; Γιατι δεν μιλάς αφού εχεις τόση φαντασία; Γραψτα. Εγω αυτο κανω.

 Να κάνουμε μια συμφωνία;

Λοιπον, θα με αφήσεις τωρα στην ησυχία μου και πριν φύγεις θα μου αφήσεις και ένα όνειρο μαζι της. 

Και τι θα κανω εγω; Εγω, θα σου αφήσω το κρασι μου και τα λογικα μου. Είναι ο,τι πιο άχρηστο αλλα και ο,τι πολυτιμότερο εχω. Σύμφωνοι;

 Το ηξερα ότι αυτο θα πεις.