Έγραφα

Καθομουν στο θρανίο μου και πατούσα τα σκίτσα μου όλο και περισσότερο καθώς σιγά σιγά άρχισα να αποκοβομαι απο τους γύρω μου.

Η φωνή του καθηγητή χάθηκε. Το μονο που ακουγόταν ηταν το μολύβι μου που ακουμπουσε στο θρανίο, στα φύλλα, στα εξώφυλλα, στα τετράδια και στα βιβλια.

Είχα ξεχάσει οτι είχα διπλανό, είχα ξεχάσει την Emily, τον Sheldon και εμένα.

 Απλα έγραφα και σχεδίαζα κείμενα όπως αυτο. Τι σκέφτεσαι; Τιποτα. 

Και μπορώ να συνεχίσω για πολυ ακομα. Έτσι, να γραφω στοίχους σαν και αυτούς, γιατι απαγορεύεται να τραγουδάς στο μάθημα. Χτυπούσα το πόδι μου στο πάτωμα, διακριτικά και με ρυθμό, να μου φύγει η ενέργεια που δεν βρίσκω οταν χρειάζομαι.

Ακομα γραφω, τι γραφω; Ο,τι κανω αυτήν την στιγμή..

Με νανουριζω, θελω να ξαπλωσω... Νιώθω ζεστά... Διψάω λιγο, πεινάω πολυ.

Νιώθω τα μαγουλα μου κόκκινα και την μύτη του μολυβιού να πλαταίνει και να θαμπώνει ο,τι αποτυπώνω. Τα ματια μου κλείνουν, το χέρι μου στηρίζει το κεφάλι μου, το μολύβι πέφτει απο τα χαλαρωμενα χέρια μου, ίσως να κοιμάμαι...

Ενα δυνατό χτύπημα απο τον καθηγητή μου με τον χάρακα στον αυχένα μου και επιστροφή στην πραγματικότητα. Δεν ζεσταίνομαι πια.