Μια νύχτα στο Παλέρμο

Τα χαρτιά μοιράζονται. Όλοι κοιτάνε απότομα το χαρτί τους, το αφήνουν πάνω στο τραπέζι. Απέκτησαν όλοι ξαφνικά ρόλους που τους προμήθευσε η τύχη. Μα εγω δεν ειμαι καλός σε αυτόν τον ρόλο λεει, αν και σε καθε γύρο καυχιέται πόσο καλός ειναι σε αυτο το "παιχνίδι".

 Η Νύχτα πέφτει στο Παλέρμο, οι δυο δολοφόνοι ανοίγουν τα ματια και αναγνωρίζονται κοιτώντας ο ενας τον άλλον και κάνοντας ενα νεύμα κατάφασης, τα κλείνουν και βγάζει ο φανερός δολοφόνος την γλώσσα για να τον δει ο μπάτσος. Τον κοροϊδεύει μπροστά στην μάπα του αλλα ο μπάτσος περιμένει την κατάλληλη στιγμή. Η πουτανα ανοίγει αργά αργά τα ματια. "Άντε να τους βοηθήσεις του ανίκανους", λεει απο μεσα της και τα ξανάκλείνει. Ξημερώνει η μέρα.

Αλλα αυτήν την φορά κανεις δεν εμπιστεύεται κανέναν. Άλλοι φόρεσαν την σοβαρή μάσκα, άλλοι την κουρασμένη,άλλοι του τρελού, άλλοι του αθώου και ενας μαλακας έτρεμε πριν καν τον κοιτάξει καποιος. Κρατά μια ψήφο απο εμένα φώναξε καποιος, και απο εμένα και απο εμένα και απο εμένα. Γιατι ποτε κανεις δε με ακολουθεί οταν παιρνω εγω πρωτοβουλίες; Έφυγε ο πρώτος, ανοίγει τον φύλλο του. Κοινός πολίτης. Δεν του άξιζε να πεθάνει λεει η πουτανα, λες και για το μοναδικό πράγμα που καποιος αξίζει να πεθάνει ειναι ο φόνος. Και γιατι ετρεμε αφου δεν έκρυβε τιποτα;

Μην αγχώνεστε, ενα παιχνίδι ειναι...

Νέα νύχτα, νέοι φόβοι, ενας δολοφονημένος στα στενά του Παλερμου. Μα τι κανει έξω τέτοια ώρα; Δεν ξέρει οτι ειναι επικίνδυνα; Του άξιζε, προκαλέσε την τύχη του.

Καλημέρα σας. Εγω λεω οτι ηταν ο μπάτσος που πήγε να το παίξει γενναίος. Αλλα ειναι μονο μια ιδέα δεν χρειάζεται να βασιστείτε σε αυτήν, εκτός και αν δεν μπορείτε να σκεφτείτε κατι αλλο.

Οι μάσκες ανταλλάχτηκαν σύμφωνα με τις καταστάσεις και ο ιδρώτας άρχισε να κυλάει στον λαιμό του ενός δολοφόνου. Σημάδι αδυναμίας. Δεν άργησε να διαπιστωθεί απο την πλειοψηφία. Ανοίγει το χαρτί, χαρές αγκαλιές και χειροκροτήματα απο τον λαό, απο τον δεύτερο δολοφόνο και απο την πουτανα. Λες και το παιχνίδι τελείωσε, ανίδεοι.

Ο δολοφόνος σκέφτεται να αυτοκτονήσει. Φοβάται οτι θα έρθει η σειρά του. Αλλα δεν ειναι ετσι η ζωή. Οι επιλογές του έγιναν, ειναι μονόδρομος ο δρόμος που εχει πάρει και το γνωρίζει. Η μέρα ξημερώνει και η αμοιβή για τον κρυφό δολοφόνο ειναι αστρονομική.

Δεν έμειναν πολλοι. Τα περιθώρια στενεύουν. Η πουτανα αγχώνεται. Σκέφτεται την αμοιβή. Ο δολοφόνος την κατάλαβε και ελπίζει να μην την κατάλαβε άλλος. Σηκώνει το χέρι του κατηγορηματικά. "Κοιτάξτε την πως με κοιτάζει! Θελει να με σκοτώσει!" Λεει ο δολοφόνος με φοβισμένο βλέμμα. Οι υπόλοιποι δεν ξέρουν αν πρέπει να το χάψουν. "Εντάξει. Θα κάνουμε αυτο που ειπες. Αλλα αν δεν ειναι τελικά δολοφονος, εσυ θα εισαι ο επόμενος." Ειπε ενα πολιτακι που ειχε επιτελους αρχίσει να ξυπνάει.

"Κανενα προβλημα" αποκρίνεται άνετα ο δολοφονος.

Το χαρτί την πουτανας ξεδιπλώνει και η ταυτότητα της ειναι πλέον γνωστή. Οι μπλόφες θεωρούνται δεδομένες. Έμειναν τρεις πολίτες. Στο τελος της βραδιάς θα έχουμε έναν δολοφόνο με τα χερια περασμένα σε χειροπέδες και έναν πολιτη λιγότερο. Θυσίες για ενα καλύτερο μέλλον. 

Η νύχτα έπεσε και λίγες ώρες αργότερα ο ήλιος βγήκε. 

Ο δολοφονος εξαφανισμένος και οι τρεις πολίτες ακέραιοι. 

-Μα που πήγε;! 

-Μα τι μας νοιαζει;

-Έφυγε, εξαφανίστηκε! 

Δεν πέθανε κανεις μας. 

Ας το γιορτάσουμε είπαν, πίνοντας μια γουλιά κρασί....

Πίνοντας την τελευταία τους γουλιά κρασί....