Η Αυτοκτονία

Ένα κυριακάτικο απόγευμα, ένας άντρας έπινε τον καφέ του και χαλάρωνε στο μικροσκοπικό μπαλκόνι της πολυκατοικίας.

Ο ήλιος άρχισε να πέφτει για να χαθεί σιγά-σιγά πίσω από τα υπόλοιπα κτίρια. Είχε καιρό να τον χαζέψει και τώρα που το έκανε είχε αρχίσει να ηρεμεί.

Βλέπετε, είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν φήμες για τον άντρα.

Κάτι μισόλογα για θλίψη και ψυχοφάρμακα.

Η μοναδική του απόδραση από το αδιέξοδο ήταν η αυτοκτονία.

Δηλαδή έτσι είχαν καταλάβει οι γείτονες απ΄τα συμφραζόμενα των λέξεων που αυτός στην πραγματικότητα δεν ξεστόμισε ποτέ του.

Γι΄αυτό οι γείτονες τον είχαν όλοι από κοντά αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά. Οι φήμες είχαν προκύψει από τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια του, από τις πληγές στα χέρια του και το πάντα ακατάστατο μαλλί ως ένδειξη απελπισίας, αυτοκαταστροφής και εξαθλίωσης. 

Κανείς δε σκέφτηκε ότι για αυτόν ο ύπνος είναι χάσιμο ύπνου, ότι του αρέσει να παίζει απρόσεκτα με την γάτα του και ότι η χτένα δεν του προκαλεί απλά κανένα απολύτως ενδιαφέρον.

Τα σίδερα στο μπαλκόνι φαινόταν να φυλάκιζαν τη ζωντάνιά του ουρανού και συνάμα όλου του κόσμου. Ο άντρας πλησίασε, πήδηξε τα κάγκελα και στάθηκε ακουμπώντας ενάντια τους.

Κατω στον δρόμο περνούσε μια γριούλα που τον είδε.

«Βοήθεια», φώναξε, «Αυτός θέλει να πηδήξει».

Μεσα σε δυο μόνο λεπτά είχαν μαζευτεί άλλες δυο γριούλες, τρία παιδιά, πέντε άντρες, έξι γυναίκες, ένα κανάλι και ένας σκύλος. Του φώναζαν ασυντόνιστα όμως αυτός δεν είχε δει ή ακούσει τίποτα. Ήταν απορροφημένος από την ομορφιά του θεάματος που εκείνοι δεν έβλεπαν.

Το τσούρμο πλέον κοιτούσε και μιλούσε χωρίς ουσιαστικές ενέργειες για να "σώσουν" τον άντρα. Η κατάσταση θύμιζε τσίρκο και η "αναμενόμενη" βουτιά του ήταν το φινάλε.

«Χαμένο κορμί, αν δεν τα καταφέρει τώρα θα προσπαθήσει άλλη φορά».

«Θέλει μόνο να τραβήξει την προσοχή, δεν πρόκειται να πέσει», συμπλήρωσε κάποιος άλλος. «Άντε πήδα», φώναξε ένα παιδί με το κινητό στο χέρι τραβώντας βίντεο. Με τα πολλά, το ηλιοβασίλεμα τελείωσε. Ο άντρας μπήκε στο δωμάτιο του να συνεχίσει την ήρεμη Κυριακή του.

Ο καθένας πήγε σπίτι του με έναν από αυτούς να λέει την τελευταία φράση της βραδιάς.

«Σας το είπα ότι δεν θα το έκανε».

Την πρώτη φράση του πρωινού της επόμενης μέρας την είπαν οι εφημερίδες.

‘ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΧΡΟΝΗΣ.’