Έχω μια συνήθεια που υιοθέτησα πρόσφατα. Πού και πού, όταν έχω χρόνο μα ακόμα κι όταν δεν έχω, όταν νιώθω ότι η ζωή δεν είναι τόσο πραγματική όσο φαίνεται να είναι, έχω την ανάγκη να πλησιάζω την Ντουλάπα. Συνήθως συμβαίνει το βράδυ, όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Αφού πλησιάσω την Ντουλάπα, την ανοίγω απότομα με μια παιδική ελπίδα να δω κάτι πέρα από ρούχα. Δε μιλάω μόνο για φανταστικούς κόσμους. Στην πραγματικότητα μιλάω για το απρόβλεπτο.
Ας είναι παράδεισος, ας είναι κόλαση. Ας είναι έστω κάποιος κλέφτης ή ο γαμημένος Μπαμπούλας. Δε με νοιάζει, δε φοβάμαι κανέναν. Απλά δώσε μου κάτι που δεν περιμένω.
Ευχάριστη ή δυσάρεστη η έκπληξη, θα παραμείνει παρά αυτά μια εμπειρία, μια πρόοδος για κάτι που δεν μπορώ να σκεφτώ ο ίδιος ή τουλάχιστον μια νέα ιστορία για να διηγηθώ στο ημερολόγιο που δεν έχω.
Ας είναι παράδεισος, ας είναι κόλαση. Ας είναι έστω κάποιος κλέφτης ή ο γαμημένος Μπαμπούλας. Δε με νοιάζει, δε φοβάμαι κανέναν. Απλά δώσε μου κάτι που δεν περιμένω.
Ευχάριστη ή δυσάρεστη η έκπληξη, θα παραμείνει παρά αυτά μια εμπειρία, μια πρόοδος για κάτι που δεν μπορώ να σκεφτώ ο ίδιος ή τουλάχιστον μια νέα ιστορία για να διηγηθώ στο ημερολόγιο που δεν έχω.
Μέχρι στιγμής το περιεχόμενο της Ντουλάπας ήταν το αναμενόμενο. Όμως θα συνεχίσω να την ανοίγω. Ίσως να την ανοίγω σε λάθος στιγμή, ίσως με λάθος ταχύτητα, ίσως πάλι να θέλει απλά το χρόνο της.
Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και σε περίπτωση που απαξιώνεις την προσπάθειά μου, θα πρέπει να ξέρεις ότι θα είσαι ο τελευταίος που θα μάθεις ποια θα είναι η έκπληξή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου