Όσο εγώ ήμουν ξαπλωμένος με το πρόσωπο στο χώμα, εσύ ήσουν ανάσκελα και κοιτούσες των ουρανό γεμάτο φεγγάρια, χαλάρωνες στο φρεσκότερο κομμάτι γρασιδιού στην πιο έρημη πλατεία.
Όσο εγω μετρούσα συμφορές, εσύ μετρούσες επιτυχίες.
Όσο εγω μιλούσα με πέτρες, εσυ μιλούσες σε πρόσωπα με χαμόγελα. Όσο εγώ έλεγα πόσο μεγάλη είναι ζωή, εσύ έλεγες πόσο γρήγορα περνάνε οι μέρες.
Κανένας απο τους δυο μας δεν έκανε λάθος.
Δεν μπορώ να σου πω αν το πρόβλημα ηταν δικό μου.
Δεν μπορω να σου πω οτι το πρόβλημα ηταν η οπτική γωνία ως προς την αντιμετώπιση του προβλήματος.
Αναρωτιέμαι αν κλαις ποτέ σου. Αν ειχες ποτέ προβλήματα. Όλοι έχουν προβλήματα, έτσι; Και πώς το κρύβεις; Γιατί το κρύβεις και το σημαντικότερο απ' όλα, πώς τα λύνεις αφού ο,τι είχα να κάνω το έκανα.
Έτσι ακριβώς, γιατί όταν τα προβλήματα αφορούν τον κόσμο όλο, αυτό που κανεις εσυ δεν μετράει.
Μα όσο εγω στα ελεγα ολα αυτα, γέλαγες με το πόσο αφελής είμαι χωρίς να πεις λέξη και με αποχαιρετούσες. Καλά έκανες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου