Ανάθεμα

Νευριασμένα άρχισα να πετάω ευχές στο καζάνι που έβραζε.

Ευχές που είχα μαζέψει για να στις χαρίσω.

Μα έμεινα χωρίς. Έμεινα με άδεια χέρια.

Αν και είχα μοχθήσει τόσο για τούτες δα τις επιθυμίες,

οι θυσίες μου πήγαν στράφι και σφεντόνα στου διαόλου τι μάνα για να κάθομαι να αναρωτιέμαι το τι εκανα λάθος.

Το τι άξιζε, το τι θα άλλαζα(;)

Τιποτα. Tόσο αμφιλεγόμενη επιλογή αλλα μιλαμε ήδη για παρελθόν. Βλέπω τις ευχές μου να λιώνουν, να σκουριάζουν και να συρρικνώνονται χαμένες στον βυθό του βόθρου.

Αστέρια να πάτε να πεθάνετε.

Ελπίδα, κορόιδεψε κάποιον άλλον. Κι εσυ ρε Καλοσύνη, αλλά και συ Ευγένεια, τι καταλάβατε; Πού ειναι οι λόγοι σας; Δε θα χορέψω με καμία ενοχή γιατί δεν ξέρω να χορεύω. 

Ανάθεμα τα όρια μας κόσμε. Σταμάτα να τρέμεις. Ρούφηξε εγωισμό με καλαμάκι λερωμένο απο κραγιόν και αναγουλιασε.

Ξέρασε την βρομιά που μέρα με την μερα μαζεύεις, να νιώσεις καλυτερα.

Νιώθεις καλύτερα; Νιώθεις καλύτερα; Νιώθεις καλύτερα;