Τρίτη 14 Ιουνίου 2016

ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΞΑΝΑ


Ο ουρανός άρχισε να λιώνει και να ρέει απο ψηλά, πέφτοντας σε λουλούδια με άχρωμα πέταλα για να τους δώσει το χρώμα του, δημιουργώντας έπειτα μελάνι για τους συγγραφείς που είχαν ανάγκη να γράψουν γι' αυτόν και γι' όσα δεν μπορούν να αγγίξουν.

Οι κόκκινες λέξεις έγιναν τριαντάφυλλα που δωρίστηκαν απο λάθος άτομα, σε λάθος άτομα για προβλεπόμενους σκοπούς, αν και θα ήταν καλύτερα να καταλήξουν σε περαστικούς, μιας και δεν θα μπορούσες παρά να μαντέψεις τη δικιά τους ιστορία ή τη δικιά σας χημεία σε μια γεμάτη σημάδια γεωγραφία.

Κάποιοι ενώνουν τελείες για να λύσουν γρίφους, άλλοι ενώνουν τελείες για να δουν την ζωγραφιά και αλλοι ενώνουν τελείες για να ζωγραφίσουν αστερισμούς.

Ο ένας κοροϊδεύει τον άλλον γιατι δεν καταλαβαίνονται και εγω χαμογελάω γιατι τους καταλαβαίνω. Μέχρι που ηρθε κάποιος και μου έβαλε μια τελεία στο τέλος της πρότασης μου και ένιωσα εγκλωβισμένος. . . γι' αυτο την συμπλήρωσα με άλλες δυο και συνέχισα να γραφω, χα-χα.

Και στο υπογράφω, πως πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα θελει να βάλει τελεία στην ζωή που γράφεις, όμως ολα μπορούν να κυλήσουν ομαλά, αντικαθιστώντας αυτές με τα διάφορα σημεία στίξης, μα αν πήξεις;!

 Μη ζητήσεις έλεος απο κανέναν δικαστή. Βρες μόνος σου ένα παραθυράκι, άνοιξε το και παρε τον αέρα σου.

 Κι αν εσυ γεμάτος επιχειρήματα και δίκιο, δεις τον δικαστή να σηκώνει και να παει να χτυπήσει το σφυρί του για να σε καταδικάσει... σκότωσέ τον.

Δεν είναι ο Παλιάτσος τελικά που πεθαίνει αλλα αν έπρεπε, τότε τουλάχιστον, ας πεθάνει με λόγο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου