Έφαγα την ζωή με το κουτάλι

 Έβαλα την τηλεοραση δυνατά για να μην ακούω τις σκέψεις μου. Έβαλα να δώ ειδήσεις, έβρισα καθε πολιτικό και έπειτα έβαλα να δώ τούρκικο. Έσβησα το κινητο γιατι μόλις τελείωσα τη δουλειά και δεν θελω να ακουσω κανέναν πουστη που πήρε να ενδιαφερθει για εμενα. 

 Επιτελους λιγος ποιοτικός χρόνος με τον εαυτο μου και ποιος χρειάζεται άλλον; 

Η γλυκια φωνη του Τούρκου ομως διαταραχθηκε απο την μέτρια φωνη ενός εφήβου που μάλλον προσπαθούσε να κανει καντάδα για το τσόλι της πολυκατοικίας απέναντι. Δεν φώναξα γιατι ηθελα να τον μαζέψει η αστυνομία πιάνοντας τον στα πράσα που φύτεψε η πεθερά μου. 

 Δυστυχώς δεν πρόλαβα να καλέσω γιατι αργεί να ανάψει το κινητο που μόλις είχα σβήσει. Μάζεψα νερο με πάγο σε έναν κουβα και του τον πέταξα αν και ηδη ειχε αρχίσει να απομακρύνεται, λες και ηταν καμία γάτα, γιατι και οι γατες το αξίζουν ολο αυτο.

 Τελικά η αστυνομία έφτασε αλλα ηταν για εμένα. Ειχα πολυ δυνατά την τηλεόραση λένε οι μαλακές. Γέρος ανθρωπος ειμαι. Ανάγκες εχω. Λιγο σεβασμό στα γεράματα. Πάτησα τα 40, ποτε θα ηρεμήσει λιγο η ψυχη μου εμένανε;

 Οι γείτονες θα με κάρφωσαν, το ήξερα οτι ζηλεύουν την λεμονιά μου. Μου την έχουν αδειάσει, δεν εχει λεμόνι για λεμόνι πανω στο δέντρο αν και ποτε δεν ειδα να υπαρχει.

Σίγουρα θα ειναι το οκτάχρονο κακομαθημένο τους. Θα τα βάζει καθε πρωί στην σχολική του τσάντα για να μην τον δω να τα κρατάει. Έπρεπε να ειχα βάλει κάμερα. Αλλα δεν μπορώ να βάλω παντού. Μετα βίας επιβιώνω άλλωστε. 

 Αλλα αγαπητά μου παιδιά, τι να καταλάβετε εσείς τωρα. Είστε μικρά α-κομμα.

Μια μερα θα μεγαλώσετε και θα κατανοήσετε τι φωνάζω. Δεν ανυπομονείτε;

Υπομονή, υπομονή και υπομονή.

 Πωπω πείνασα. Γυναικααα, ΦΑΪ, ΤΩΡΑ.