Στο Πατάρι

 Κλειδωμένος στο σπίτι λόγο της ακατάπαυστης βροχής που θα με έκανε να λιώσω, ειχα την ανάγκη να περασω την ώρα που προσαρμόζοντας την στο κλίμα που επικρατούσε. Έβγαλα την σκάλα απο την αποθήκη και την έστησα στον τοίχο.

Ηταν καιρός για μια εξερεύνηση αν και θα ηθελα να την ονομάσω επίσκεψη,

στο πατάρι.

 Άναψα την λάμπα που κρεμόταν απο το κέντρο και φώτιζε μετα βίας τον χώρο.

Οι σκονισμένες κούτες ειχαν η καθεμία απο ενα μονόγραμμα πανω.

Μια απο αυτές ειχε ενα άλφα γραμμένο, ηταν μικρότερη σε σύγκριση με τις άλλες και μου κίνησε την περιέργεια. Φύσηξα, ξεφυσηξα  και άνοιξα την κούτα.

 Μεσα της βρισκόταν ενα κουτί. 

Ενα ξύλινο κουτί ζωγραφισμένο στο χέρι με χρωματιστά λουλούδια να το αγκαλιάζουν και ηταν σκαλισμένο με την ακόλουθη φράση. 

"Θα το επαναλαμβάνω μέχρι να γίνω τέλεια"

 Ανοίγοντας το ξεπρόβαλε μια μπαλαρίνα. 

Χόρευε μπροστά σε εμένα και μπροστα στο καθρεφτάκι που βρισκόταν απο πίσω της 

κάνοντας την ιδια κίνηση ξανά και ξανά, την ιδια συνεχόμενη και αέναη στροφή, την ιδιοσυγκρασία της.

 Δεν ηταν τέλεια ομως. Φαινόταν οτι θα σκοντάψει, οτι ζαλιζοταν. Ηταν κουρασμένη και το χειρότερο ηταν οτι η μεταλλική μουσική που έβγαζε το μουσικό κουτί της στερούσε την ευκαιρία να χορέψει η μουσική μαζι της και οχι αυτη με την μουσική.

 Στον κενο χώρο κατω στα ποδια της ειχε ενα χαρτάκι.

Το ξεδίπλωσα και το διάβασα.

"Δεν εισαι φτιαγμένη για να γινεις τέλεια"

 Το έσκισα χίλια κομμάτια, έκλεισα το μουσικό κουτί και το κατέβασα απο το πατάρι.

Έπειτα το αφησα πλάι στο παράθυρο. Η μουσική που ακουγόταν σε ηχό στο πατάρι πλεον καλυπτόταν απο τον ήχο της βροχής και των κεραυνών.

 Η μπαλαρίνα ξεπρόβαλε για ακομα μια φορά, ομως κατι ηταν αλλιώτικο.

Επιτελους ο χορός της δεν έμοιαζε κουρασμένος και μονότονος και η ιδια δεν ηταν πλεον κουρασμένη. Ενιωθε τέλεια ακομα και αν δεν ηταν φτιαγμένη για να γίνει. 

Αυτο αρκούσε, για εμένα αλλα και για αυτη. 

 Εδω ηταν το μερος της, μπροστα στο υγρασιασμενο παράθυρο ενος κρύου μεσημεριανού. Δεν ηταν φτιαγμένη για σκόνες και σκοτάδια. 

Τοτε κατάλαβα οτι το άλφα που ειχε πανω η κούτα σήμαινε αναμνήσεις. 

Αλλα αφου καθε νόμισμα εχει δυο όψεις συμφωνήσαμε να το αποκαλέσουμε παρελθόν.

 Εσυ πόσο όμορφα χορεύεις;