Δεν θα χαθούμε

 Σε μια μεγάλη πόλη όπου τα στενά στένευαν μέρα με την μέρα.

Ίσως θα ηταν καλυτερα να πω βράδυ με το βράδυ, μιας και φως δεν υπηρχε.

Οι γωνιές βρομουσαν σαπίλα, τα καλώδια έτριζαν, τα μαύρα σύννεφα κάλυπταν τις κορυφές των ετοιμόρροπων πολυκατοικιών, κάνοντας με να καταλάβω τι σημαίνει πως η καταστροφή ειναι μια μορφή δημιουργίας.

 Μια μαύρη φιγούρα, μάλλον καποιος τύπος, χώθηκε σε ενα απο τα στενά με το λιγδιασμενο πλακόστρωτο και χάθηκε στο περιβάλλον του. 

Ξεπρόβαλε απο το σκοτάδι γιατι αρχισε να ανεβαίνει μια σκάλα που έδενε την πολυκατοικία, η οποία ηταν φωτισμένη απο έναν σπασμένο και με θαμπό γυαλί προβολέα που ειχαν βάλει οι ένοικοι για να "διώχνει" τους κλέφτες.

 Ο τύπος με σκυμμένο το κεφαλι ειτε για να βλέπει που παει ειτε γιατι δεν πήγαινε πουθενά, έφτασε στην αγαπημένη του ταράτσα. 

Στο μερος όπου είδε να του σφαγιάζουν τον ουρανο και να τρέχουν καταρράκτες τα αίματα και να του το παρουσιάζουν σαν όμορφο ηλιοβασίλεμα. 

Στο μερος όπου πηρε τις σημαντικότερες αποφάσεις και απέτυχε να τις πραγματοποιήσει. Εκει που οι διάλογοι ηταν τελικά μονόλογοι. Εκει που έπρεπε να πάρει την τελευταία του πρωτοβουλία.

 Πλησίασε στην άκρη της ταράτσας και σιγουρεύτηκε οτι ηταν αρκετά ψηλά καθώς η ομίχλη έκρυβε το πεζοδρόμιο. Στάθηκε στην άκρη και έκανε ενα βήμα στο κενο, ή τουλάχιστον ετσι πίστευε μέχρι που κατάλαβε πως ακούμπησε το πόδι του σε ενα απο τα καλώδια ρεύματος που συνδεόταν με την απέναντι πολυκατοικία.

 Η ζωή του έβαζε παιχνιδια και αυτός δεν ειχε τιποτα να χάσει.  

 Αρχισε να ισορροπεί πανω στο καλώδιο κάνοντας ενα βήμα την φορά χωρις να ηταν σίγουρος το τι προσπαθούσε να κανει. Για πρώτη φορά στην ζωή του κοίταξε μπροστά του αντι για κατω ή για πίσω του και τοτε την είδε. Δεν ήξερε πως την έλεγαν, δεν την ειχε δει ποτε του και δεν της ειχε μιλήσει ποτε του. Η γυναικεία σιλουέτα πλησίασε ακροβατώντας και αυτη στο καλώδιο. Αναγνωρίστηκαν και κάθισαν πανω του. Δεν ειχε χώρο να προχωρήσει κανένας απο τους δυο. Ενας δρόμος, διαφορετικές κατευθύνσεις.

Δεν θα χαθούμε. Θα παγώσουμε εδω. 

 Αυτο ηταν το σχέδιο.

 Αλλα οι μέρες περνούσαν, τα κορμιά κουράστηκαν και οι δύο τους κρεμάστηκαν απο το καλώδιο, περιμένοντας. 

Τι περίμεναν; Εσυ να μου πεις.