Ηταν μόνος του στο πλήθος και του πληγώθηκε το ήθος.
Του είπε ο βασιλιάς να γελάει πιο πολυ αλλιως θα απολυθεί.
Η φιγούρα του θα αλλάξει, ο λαός θα νευριάσει.
Θα του κόψουν το κεφάλι. Θα λιποθυμήσει μες στην ζάλη.
Θα τον γαργαλησουνε μέχρι θανάτου και θα τρυπήσουνε τα αυτιά του.
Ο παλιάτσος τρομαγμένος σαν φυτό θαμμένος, φοβήθηκε πολυ, πωπω καταστροφή.
Είδε τον καθρέφτη και σκέφτηκε πως η στιγμή του εχει έρθει.
Πήρε μια στροφή, ύψωσε την φωνή και ειπε:
Οχι ετσι δεν το αφήνω. Δεν ειμαι αστείος μοναχα οταν πίνω.
Θα βάλω τα καλα μου και θα αφήσω σπίτι τα μυαλά μου.
Θα κουβάλησω μαχαιράκι και θα χάραξω ενα αυλάκι.
Κανεις δεν θα με αγγίξει, το στόμα μου θα αφρίσει.
Η απομόνωση θα υπάρξει αλλα με την δικια μου τάξη. Κανεις δεν θα με αλλάξει. Καλυτερα τον ήλιο να κοιτάξει. Και αν απολυθώ, ας φύγω πρώτα εγω.
Και εγινε λοιπον γραφέας. Και έγραφε με πένα το αστείο καθε ημέρας.
Μια ιστορια της καδενας που δεν την πιάνει πια κανένας.
Μου την έφερε εδω μπροστά μου και εγω βρήκα τα λογικά μου.
Την ζωή μου σαν και αυτόν θα ζήσω, και ας πηξω.
Μια συνήθεια της τρέλας να πεθαινεις πριν καταλάβεις οτι εισαι τρελός.
Το βιβλιο αυτο θα το κρατήσω ακομα και οταν ψοφήσω.
Με το αίμα μου θα γραψω σαν τελειώσει το μελάνι.
Και μετα με κρασί.
Θα γελάμε όλοι μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου