Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2017

Υπάρχει μα δε φαίνεται

Όσα «γιατί» πνίξαμε δεν πνίγηκαν.
Καυτές βελόνες τρυπάνε κάτω από το δέρμα.

Και όταν έλεγα πως φταίω εγώ, έφταιγαν οι άλλοι.
Τώρα λέω πως φταίνε εκείνοι μα φταίω εγώ που με νοιάζει ακόμα.

Και χάνομαι στο γέλιο σου γιατί το δικό μου το χάνω στις γραμμές μου.
Ξερνάω τις μουτζούρες μου. Τις απλώνω. Νομίζω πως τις βάζω στη σειρά.

Ακούω ράγισμα, ακούω τρίξιμο στη ντουλάπα, ακούω στάλες της βροχής να χτυπάνε το τζάμι. Εσύ με ακούς ακόμη;

Εκπνέω εφιάλτες στον ύπνο μου. Κλέβουν τον αέρα από το δωμάτιο. Τον νιώθω κοντά μου. Κλείνω τα μάτια. Είναι ακόμα εκεί.

Φεύγει όταν σε ακούει. Σε φοβάται. Νομίζω πως κι εγώ σε φοβάμαι.

Με βλέπω στη γωνία, στην άλλη άκρη. Με κοιτάζω επίμονα. Κάτι περιμένω.

Στέκομαι εκεί. Το κεφάλι μου κρέμεται. Σαν σε κρεμάλα μα χωρίς τη θηλιά. Ίσως υπάρχει, μα δε φαίνεται.

Πάντα αυτό ήλπιζα. Στο «υπάρχει μα δε φαίνεται».




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου