Πάντα δυσκολευόμουν να κάνω την αρχή. Δε μου ταιριάζει αυτή η φωνή, δε μου ταιριάζουν αυτά τα λόγια. Όταν μιλάω τίποτα δεν γυρνάει πίσω. Η σειρά των λέξεων καθώς και οι ίδιες οι λέξεις βγαίνουν σακατεμένες και ανοργάνωτες, γεμάτες σάλια από το στόμα. Οι φωνές κάνουν θόρυβο αλλά δε λένε τίποτα. Όπως πάντα άλλωστε.
Μακάρι να μπορούσα να στα γράψω όλα.
«Η επικοινωνία δεν είναι μόνο λόγια». Έτσι μου είπες και άπλωσες το χέρι σου να χορέψουμε. Τα πόδια μου είναι βαριά, τα χέρια μου έχουν την ανάγκη να είναι στις τσέπες μου, δεν το κάνω επίτηδες.
Θέλω όσο τίποτα. Δεν τα καταφέρνω. Και θέλω να κοιτάω και να σου δείχνω όλα αυτά που έχω μέσα μου. Κάθε νότα τρέλας, κάθε σταγόνα πάθους, κάθε χρώμα πόθου. Τα μάτια θολώνουν και δε βλέπεις πέρα από εκεί.
Όλα χάνονται στην ομίχλη. Βγαίνει ο δειλός ρεαλιστής να κάνει την καθημερινή του βόλτα. Το βλέμμα μου είναι αδιάφορο, δε σημαίνει κάτι για κανέναν.
Και οι όμορφες φλόγες ίσως βγουν εκτός ελέγχου γιατί κανένας δεν τις πρόσεξε. Και τότε θα γίνουν πυρκαγιές κι έπειτα εκρήξεις.
«Μανώλη πόσο καιρό έχεις να γράψεις;»
Ντρέπομαι να το μεταφράσω.
Μου λένε ότι κάνω αχρείαστες σκέψεις, οι φωνές. Οι φωνές που ακούγονται κρυφά στα τραγούδια που μουρμουράω. Οι φωνές από τα θύματα δολοφονιών και υποθέσεων που δεν εξιχνιαστήκαν ποτέ. Οι φωνές που πεθαίνουν όταν μια μητέρα υμνεί κάποιο νανούρισμα. Κι όμως σε βρίσκουν στον ύπνο σου, σε ακολουθούν στον ξύπνιο σου.
Οι φωνές που βγαίνουν προς τα έξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου