Το Αγόρι

Το  αγόρι μεγάλωσε. Το αγόρι ήθελε να γίνει άντρας. Σαν τον πατέρα του. Το ξανασκέφτηκε. Γινόταν τελικά χωρίς να γίνει.

Εθελοτυφλούσε υποσυνείδητα. «Πώς αλλιώς θα αλλάξει ο κόσμος;» έλεγε κι άναβε το τσιγάρο του γιατί τίποτα δεν φοβάται κι έβαζε κι άλλο τζιν γιατί φοβόταν τα πάντα.

Κι ενώ τα ήξερε όλα δεν ήξερε τίποτα. Κι ενώ όλοι στο κεφάλι του του έλεγαν πόσο καλά τα πάει, αυτό κρατούσε ανάποδα τον χάρτη.

Κι έτσι, όταν πια έφτασαν στο τέλος, βρισκόταν στην αρχή.

Το αγόρι που δεν φοβόταν πια το σκοτάδι, τώρα τρέμει χωρίς να ξέρει γιατί.

«Οι άντρες δεν κλαίνε». Τα μάτια του γέμιζαν δάκρυα.

Και το αγόρι που φώναζε τόσο δυνατά έχει τη φωνή του κλειστή.

Όλη αυτή η γκρίνια αποδείχτηκε σαμποτάζ στα ίδια του τα σχέδια. Κάτι είχε υποσχεθεί όμως. «Που πήγαν οι υποσχέσεις σου μικρέ;»

Από ποιον θα ζητήσει πρώτα συγγνώμη;

Το αγόρι άφησε πίσω του πυξίδες, φακούς και χάρτες και χάθηκε στο δάσος.

Εκεί δε θα το έβρισκε κανείς, μα πάνω απ’ όλα…

                                                                                         δε θα έβρισκε κανέναν.