Βρέχει ή μήπως κλαίει ο θεός; «Μας κατουράει» ακούστηκε από κάπου κι έτσι μετέφρασα τις βροντές σε γέλια του. Και καλά μας κάνει κύριοι. Κι εγώ θα το έκανα αν ήμουν εκεί ψηλά.
Αφού δε μαθαίνουμε. Τι ωραία να βράζεις στο καζάνι. Τι όμορφα να παίρνεις τις λάθος επιλογές τη μια πίσω από την άλλη. Πώς θα γίνουν όλα δραματικά; Δε γίνεται αλλιώς. 1+1=2 στα μαθηματικά μα στη ζωή ποιος ξέρει;
Και τι πλάκα που έχουν όλα τα «θα αλλάξω» που κράτησαν δύο δάκρυα. Και τι μοιραία τα «έχεις δίκιο» που το «δε με νοιάζει» στη συνέχεια ήταν αυτονόητο κι έτσι δεν ειπώθηκε για εξοικονόμηση χρόνου και αποφυγή καβγάδων.
Είπαμε να κρατήσουμε τον λύκο μακριά και του έχουμε μπολάκι με φάι στο σκαλοπατάκι της εξώπορτας. Πρωτόγονοι. Βάρβαροι που φοράμε λουστρίνια και τρώμε ανασφάλεια σαν ένα χρυσόψαρο στη γυάλα που πλέει στα σκατά του.
Εξαρτημένοι που πρέπει να στρώσουν το κρεβάτι τους πριν πιουν αλλιώς δεν κοιμούνται. Μα ποιος κοιμάται τελικά;
Και ενώ θα δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει, ενώ θα γρυλίζεις φθόνο και τα αναμενόμενα αποτελέσματα της κάθε λέξης σου σε σοκάρουν, θα κλέψω πίσω κάθε αγάπη.
Όχι για κάποιον άλλον. Όχι για έμενα. Θα την πετάξω στα σκουπίδια. Όπου και ανήκε ανέκαθεν άλλωστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου