Οι καπνοί απ’ τις καμινάδες αντικαθιστούσαν τα σύννεφα. Τα στενά μύριζαν αμμωνία και το πεζοδρόμιο σπασμένο τσιμέντο. Ορθάνοιχτα μάτια κρύβονταν πίσω από κλειδαρότρυπες και η αδικία μέσα στην τύχη. Ποιος είναι εκεί;
Κάθε πρωί ήταν μια παύση απ’ την αλήθεια, τη νύχτα. Αν δεν υπήρχε η αυγή πολλοί θα τρελαινόντουσαν. Μα για την ώρα το κρασί ρέει. Μα για την ώρα πολλά χάνονται στη μετάφραση και το αντικειμενικό παραμένει υποκειμενικό.
Όποια ερώτηση δεν έχει ομόφωνη απάντηση ή δεν απαντιέται με ναι ή όχι της δίνει ιδιαίτερο νόημα. Γιατί κάθε σενάριο και γρίφος λύνεται με ερωτήσεις και με υποθέσεις. Αρκεί μια απ’ αυτές να είναι η πραγματικότητα. Αλλιώς ζεις μόνος σου. Καλύτερα;
Τώρα το αυλάκι γεμίζει με νερό απ’ τη βροχή. Όταν ήμουν μικρός μου φαινόταν πιο καθαρό. Κι όσο χαδεύω αναμνήσεις δίνω υποσχέσεις στο μέλλον για το παρελθόν που δεν έζησα. Θα μείνεις πίσω μαζί μου; Είναι λίγο πιο δύσκολο να προχωρήσουμε μπροστά μαζί.
Τι γράμματα θα σκάλιζες στο ξύλινο παγκάκι μέχρι να το σαπίσει ο καιρός; Σε κάποιους αρέσει αυτή η μυρωδιά. Αυτή η μυρωδιά του βρεγμένου, σάπιου, χαραγμένου με γράμματα εραστών ξύλου. Κι εσένα σ’ αρέσει. Μ’ αρέσει που σου αρέσει. Μα δε θα ήταν δικά μου τα γράμματα.
Να εγώ, σκεφτόμουν. Θα ταίριαζες στην ταινία μου. Θα είναι γαλλική. Τι θα γίνει στο τέλος ρωτάς. Μεταξύ μας ή στην ταινία; Όπως και να έχει, η απάντηση είναι ίδια. Κάτι κακό ή τίποτα. Όπως σε κάθε γαλλική ταινία, όπως σε κάθε τέλος, αν είναι πράγματι το τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου